Berdel Aşkı

19.Bölüm

Lorin'in anlatımıyla...

Gözümü açtığımda elimin üzerinde bir ağırlık hissettim. Sanki bütün bedenim uyuşmuştu. Nerde olduğumu anladığımda Baranın sesi kulaklarıma doldu.

-"Lorinim uyandın. Rabbime şükürler olsun seni bana bağışladı".

Ama ben onu dinlemek yerine elimi karnımın üzerine koydum. Onlar... Onlar yaşıyordu. Beni bırakmamışlardı. Gözlerimden yaşlar akmaya başladı.

-"Ba-ran onlar yaşıyor. Bizi bırakmadılar".

-"Evet, jinamın. Bizi bırakmadılar. Ben doktoru çağırayım unuttum".

Doktoru çağırmak için kapıdan birini görevlendirdi ve hemen yanıma geldi.

-"Cinsiyetleri ne?"

-"Allahım sanki sesimi duymuş jinamın. Hem kız, hem erkek".

Çok şükür. Sağlıklı gelsinler de cinsiyetin önemi yoktu. Ama aynı anda hem kızım, hem oğlum olacaktı. İki duyguyu da aynı anda hissedecektim. Gözlerimden mutluluk göz yaşlarım akıyordu.

Doktor ve hemşire odaya girdi ve soru sormaya başladı.

-"Nasıl hissediyorsunuz Lorin hanım?"

-"İyiyim ama biraz sancım var sanki".

-"Merak etmeyin hemşire hanım bir ağrıkesici yapacak onun için. Gördüğüm kadarıyla iyisiniz. Ama bir gece daha gözetim altında tutmalıyız sizi".

-"Neden ki?"

-"4 gündür uyuyorsunuz. Şimdi uyanık halinizle de bir gece sizi kontrol altında tutmalıyız. Düşük riskinizin yüzdesini indirmeliyiz. Yoksa malesef ki doğuma kadar hastanede kalmanız gerekecektir".

Ne diyordu bu doktor ya. 4 gündür uyuyor muydum ben. Doktor çıktıktan sonra hemşire de seruma ağrı kesici ilave etti. Daha sonra o da çıktı.

-"Baran ben neden kaç gündür uyutuluyorum?"

-"Şimdi bunları düşünme gülüm. Konağa geçtiğimiz zaman anlatırım. Şimdi misafirlerimiz ziyaret için gelir seni rahatlatalım dimi?"

-"Hayır Baran ağa. Şimdi olanları söyleyeceksin. Yeter ne zaman soru sorsam erteliyorsun beni. Artık çirkef bir kadın olacağım. Ben iki tane çocuk taşıyorum yorma beni".

Baran kısık kısık gülmeye başladı. Ama artık yeter. Cidden erteliyordu her şeyi. Artık ben de söyleyecektim her şeyi çatır çatır.

-"Benim küçük karım büyümüş te bana hesap mı soruyor?"

-"Öncelikle ben küçük değilim. İkincisi de evet soruyorum. Sen de cevap vereceksin tam da şu anda".

Biraz daha kıkırdadıktan sonra anlatmaya başladı. O anlattıkça ben şok geçiriyordum. Bir insanın içinde nasıl bu kadar öfke, kin ola bilirdi. Nasıl hamile bir kadına, o küçücük, suçsuz doğmayı bekleyen masumlara bunlar yapılırdı ki.

-"Baran neden bunlar hep benim başıma geliyor? Ben artık çok korkuyorum. Bu ikinci oldu ve bir daha olursa eminim ki kurtulam-"

-"Sus Lorin. Ağzından o lafı çıkarma. Artık hiç bir şey olmayacak. Ben her şeyi hallettim. Başka bir konağa yerleşeceğiz artık. Robin ağabeyime de gelmek isterler mi diye sordum. Kabul ettiler. Annem ve babama da söyledim. Artık onların akrabaları ve benim eskide kalan hayatım bize zarar veremeyecek".

-"O zaman Berfinleri de davet ederiz. Arada gelip giderler".

Küçük bir kız çocuğu gibi heyecanlanmıştım. Artık bizim de kendi evimiz olacaktı. Nasıl oturup kalkacağımıza karışmayacaklardı. Bizim de sakin, sessiz, huzurlu hayatımız ola bilirdi. Düşüncelerimi bölen kapının tıklatılmasıydı. Baranın "Gel" komutuyla odaya tanıdık olduğum simalar girdi. Sarılmak için yeltendiklerinde: