Benimsin (18+)

1|. pansuman

Yazar:Larasu

Tamamen benim kurgumdur, hepsi hayal ürünüdür.

İnstagram:sidre.wold

İyi okumalar.

1.Bölüm.

"Yaralı adam."

Hayat benim için aynı şekilde gidip geliyordu, günün çoğunluğu dışarıda geçiyordu, evde kalmak bana bunaltı verirken güneşin ve gökyüzünün maviliği beni herkesten kaçırıyor gibiydi. Her şey bir yana tüm dünyanın sessizliğini veren deniz kadar güzel bir şey yoktu benim için. Oysa hayat bana gülmez beni insanlara güldürüdü. Belki gelmiş olduğum yerdendir o. Belki kader denilen şeydendir. Ama ben kaderimden uzaklaştım bana fırsat verilse elimi herhangi bir yıldıza attıp kaçmak isterdim bu dünyadan. Bana güzel şeyler vaad etmemişti. Ama ben kendime etmeyi başarmıştım. Kaçar. Kendi soy isminden kendi ailemden kaçarak. Kimse gitme demedi. Ama bildikleri bir şey olmalı ki kimse kaderinden kaçamaz, senin yuvan burası damarında akan kan Gönük kanı denilmişti. Arkamı dönüp bu cümleyi umursamadım. Ama her zaman aklımın bir köşesinde tutuyordum. Biliyordum tutmamam lazım def edip yakmam lazımdı ama yapamamıştım.

Elimdeki telefonu kapatıp çantama koymuştum. Anahtarı çıkarıp kapımı kilitleyip arabama yol almıştım bile. Audi markalı arabama ilerleyip konuldum. Şuan ki hedefim iş yerimdi. Geç kalmak istemiyordum. Kliniği otuz dakika önce açmam lazımdı ama ben ise geç kalmıştım. Tek başıma çalışmak beni yormuyordu, zaten küçük bir klinikti büyük olsa yanımda bana eşlik eden birisini alırdım. Ama şuanlık buna gerek yoktu. Arada dakikalar geçmişti. İş yerim evime uzak değildi bu da ek olarak bir avantajdı benim için. Arabadan inip kliniğin iki basamaklı merdivenini inip etrafa baktım, küçük güzel bir bahçesi vardı iki tarafımda da ağaçlar vardı. Onlar ben burayı tuttuğunda kuruydu. Onların bana vereceği yeşilik enerjisi bana bu hayat için tutum veriridi. Hayat bazılarımız için zordur. Benim için hayat eskiden zordu. Ama şuan değildi. Her şeyi renklendiren benim kaçışım ve bana engel olmayan bazı insanlar sayesinde oluştu. Buna en çokta benim yüreğim dayanmıştı.

Kliniğin kapısını anahtar ile açıp kapalı olan yazıyı ters çevirdim. Yüzümde hayat gülüşü oluşmuştu her sabah olduğu gibi. İçeriye gireceğim an arkamdan gelen sesle arkama dönüp baktım.

"Günaydınlar Aslı hanım." Bu keremin enerjik sesiydi. Yanında köpeği Duman vardı.

"Günaydın sana da. Hoş geldin. Ve günün ilk müşterisi." Dedim köpeğine baktım daha sonra ona. "Bir şeyimi var Dumanın?" dedim Duman Keremin köpeğiydi ve çok tatlı ve aklı bir köpekti. Kerem köpeğini çok seviyor, ilk veterinerliğe girdiği an anlamıştım bunu.

"Dün biraz rahatsızdı bir şey yemedi burnu akıyordu heralde ateşi var sen yinede bir kontrol et istedim." dedi yüzünde muhtaçlık ve tedirginlik vardı. Dumana döndüm, sonra kereme baktım.

"Tamam gel geç bakalım. Duman beyin neyi varmış? Bakalım." dedim dumanı kucağına alıp içeriye girdi benimle birlikte. Muayene odasına girip Dumanı masasını üstüne indirdi.

"Bak bana bakim duman." boşuna Duman akılı bir köpektir demiyorum ben ne dersem yapıyordu, onu kerem eğitti. Kerem köpek eğitim uzmanıydı. Ve bu işte çok profesyonel biridir.

"Evet ateşi var." dedim kereme bakarak.

"Benim oğlum hastamı olmuş." dedi kerem. Köpeğinin başını severek.

"Ben ona ilaç yazım." dedim bilgisayarın başına gelip bir kaç ilaç yazdı.

"Al bakalım." dedim Dumanı kucağına alın Kerem'e reçete kağıdını vererek.