"Bu bir rolden ibaretti. Her şey yalandan kuruluydu. Sen benim için bir hiçtin."
...
"İste öleyim, iste yok edeyim. Ama benden git deme."
"Bu hikayede, yer altı mafyası. Ve o yer altı mafyalarına katılmak isteyen iki adamın rekabeti. İki adamın ara...
Herkese selammm! Bu bölüm biraz kısa olmuş olabilir, ama buraya kadar gidebilirdi bölüm. Umarım beğenisiniz. Bol bol yorum atarsanız çok sevinirimmm. Oy kullanmayı unutmayın:)
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
20.Bölüm “Bizim hikayemiz 5 yıl önce bitti.” “Yarım kalan diye bir şey yoktur. Bu hikaye buraya kadardı.”
Çığlık sesleri dört bir yandan geliyordu, boş bir alan, hemde kocamma bir alandı, kimse yoktu arkamı döndüm sisler, çığlıklar yin çıktı ortaya, tekrar döndüm arkamı, küçük bir yangın gördüm, sanki ısınmaya çalışan bir insansının yakmış olduğu yangındır bu. Koşarak gitti oraya ben koştukça yangında benden uzaklaşıyordu. Durdum, nefes nefese kalmıştım, elim kalbime gitti. Gözlerim kapandı. Rüya'nın anne demesi kullağımda yankılanıyordu. Yere çöktüm kullağımı kapadım.
"Hayır Rüya... Hayırr!"
"Anneee! Yardım et. Burdayım ne olur gel!"
"Hayırr!"
Gözlerimi açtım. Bir kabusun ortasında olduğumu anladım bana sarılan bedene sarıldım. Kim? Kimin bedeni olduğunu bilmiyordum, gözlerim yarım açık bir şekilde boynuna sarıldım korku ile.
Kimin sesi olduğunu algılama çalıştım.
"Sakin ol... korkma, her şey geçecek." beli okşayarak korkumu dindirmeye çalıştı. "Sadece bir kabus."
Kim olduğunu algılayınca onu itmeye başladım, oturduğum yerden kalkıp öfkeyle baktım bana saran bedene.
"Hangi hakla bana dokunursun sen!" ellerimle yüzümü kapattım. Kendime gelmeye çalıştım. Ayağa kalktığını anlayınca ellerimi yüzümden çekip iki üç adım geri gittim.
"Sadece kabus görüyordun bende seni-"
"Sakın. Sakın bir daha bana dokunma. Burada neden bulunduğumuzu unutma." parmağımı ona kaldırıp. "Bir daha. Eğer bir daha bana yaklaşırsan seni öldürmekten beter yaparım." nefesimi düzene sokup tekrar baktım ona. "Duydun mu lan?"
Çattı kaşlarını sadece kafasını sallamakla yetindi. İlerledi belindeki silahı çıkarıp kurşunlarını kontrol ederek. Silahını arkasına koyup çıktı depodan. Elime masadaki telefonuma gitti, Serap'ı arayıp kullağıma koydum.
Dakikasında açmıştı Serap.
"Nerdesiniz! İki dakika dinlenelim dedim gitmişsiniz!" dişlerimi öfkeyle sıkarak konuştum.
"Geliyoruz kızım! Silahları kontrol etmeye çıktık dışarıdayız zaten." diyip telefonu kapattı hemen deri koltuğa oturup arkama yaslandım. Ellerime baktım tiksinerek. “Aptal Aslı. Kim olduğunu hissetmedi mi bu kilitli kalbin. Aptal. Aptal!” öfkeyle verdim nefesimi.
Gelen kişilerle ayağa kalktım. Abim, Nazlı ve Serap. Bir dakika bir dakika. Hayır lütfen hayır. Şuan bu kadının burada bulunması beni son derece krize sokacaktı. Ama sakin ve daha çok sakin.
