"Bu bir rolden ibaretti. Her şey yalandan kuruluydu. Sen benim için bir hiçtin."
...
"İste öleyim, iste yok edeyim. Ama benden git deme."
"Bu hikayede, yer altı mafyası. Ve o yer altı mafyalarına katılmak isteyen iki adamın rekabeti. İki adamın ara...
Herkese selamlar. Şimdiden iyi okumalar diyorum. Yorumlarızın benim için çok önemli, bol bol yorum yaparsanız çok sevinirim:)
İyi okumalarrr:)
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
23.Bölüm. "Ne istersen yapabilecek bir durumdayım."
"Dakikalık... temas et."
Abimin öfkesi ve kızgınlığı herkese yansımıştı. Ortalığı yanıp kavuran bir sessizlik var olmuştur. Abimin öfkesini iliklerime kadar hissettim. O adamın ağzından çıkan kelimeler onu delirtmişti, Derya dediği anda gözlerinde öfke, anlında ve kollarında beliren damarlar buna örnekti.
Abimin sinirle çıkıp gitmesinin ardından tek bir kelime bile konuşulmamıştı. Saat gecenin üç buçuğu olmuştu.
Ben çocukken her sinirlendiğimde bahçeye yada oturduğumuz evin ormanlık alanına giderdim. Ağaçlara yaşlanır dallarını incelerdim. Vakit geçmesi içinde dallarını bile sayardım. Yerdeki yaparakları toplayıp odamda bulunan küçük sandığın içine koyardım. Ama sadece 4 tane, 4 yapraktan başka hiç bir yaprak almazdım. İki yaprak arasında kalsam bile 'bunu da alayım' demezdim.
Şuanda da onu yapmak istiyordum sinirden sadece ormana gitmek ve bir ağaca yaslanıp oturmak isterdim, öyle de yapmak istedim, ayağa kalkıp depodan çıktım. Arkamda bir ekip olduğunu bile bile çıktım o depodan. Etraftaki korumalar bile aldırış etmeden ilerledim karanlık ormanın içine. Havanın soğuğuklu bedenimi ne kadar üşütsede aldırış etmedim.
Uzun ve kalın bir ağaç, aynı benim çocukken kaldığım evin ormanında bulunan ağaçlara gibi uzun ve kalın.
Ağaca belimi yaslayıp gözlerimi kapattım. Önümde küçük Aslı ve yaprakları belirdi, bana içtenlikle güldü benimde yüzümde tebessüm dolu ve özlem dolu bir gülüş oluştu.
Arkamdan gelen ayak sesleriyle gözlerimi açtım. Arkamı tedirginlikle dönüp karanlığın içinde yüzü net olmayan kişiye baktım.
"Benim." Demişti Bora İlkan.
Gözlerimi kapatıp başımı önüme eğdim. Dudaklarımı ıslatıp kafamı kaldırdım. Bana bakan gözlere baktım. Karanlıkta bile parlayan gözlere baktım. Ellerimi montumun cebime attıp baktım ona. Birer adım daha attı bana doğru. Dönmüş bir şekilde ona bakıyordu gözlerim. Bedenimi kontrol edimiyor, gözlerimi sanki başkası kullanıyor gibi sadece ona bakıyordum. Ama neyin bakışı nasıl bir bakış onu bilmiyordum, tek bildiğim şey özlem yüzünü gözlerini nefesini bile özlemişti bedenim.
İnadıma yeniliyordum ben. Onu özlemek yok Aslı, o seni mahvetti diyerek kendimi avutuyordum. Ama gerçekti bu o beni mahvetmişti. İnadım bizim önümüze geçiyordu. Peki ya şimdi.
"İyimisin."
"Bunu sen mi soruyorsun?" Dediğim an kafasını eğdi derin bir nefes aldı bunu duymuştum ve hiçte zor olmamaştı. Depodan uzak ve sessiz bir yerdi burası.
