F I F T Y T H R E E
Still Editing...
Aize' POV
MABILIS na nagdaan ang mga araw, hanggang sa dumating na nga ang araw na hinihintay ko. Ang araw kung saan dadalhin na niya ang apelyido ko. Ang araw kung saan magiging isa na kami.
Sa MT. SAMAT gaganapin ang aming simpleng kasal. Ang MT. SAMAT o kilala din bilang Dambana Ng Kagitingan ay isang sikat ng bundok na matatagpuan sa Pilar, Bataan. Isa iyong bundok na may higanteng krus sa tuktok nito. Kaya dito namin napagpasyahan na magkaisang dibdib ay dahil daw sa halip na sa simbahan ay eto daw ang pinupuntahan nya kapag may mga agam agam siya sa buhay at gusto mag makausap ang nasa itaas, ang Diyos. Malaki daw kasi ang krus kaya mas feel nya itong harapin at kausapin. Madalas nga daw silang mag fast talk, sabi nya.
Ano yun Fast Talk with Mt. SAMAT??
Mabalik tayo sa kasalanan, hindi naman ganon kadami ang mga inimbitahan namin sa seremonya, mas ginusto amin na exclusive lamang ito sa mga malalapit naming kamag anak.
Nakatayo na ako sa harap ng pari at maya maya ay nagsimula ng tumugtog ang musika. Mabagal iyon at banayad. Nakakarelax at masarap pakinggan. Mayamaya pa ay natatanaw ko na ang babaeng minamahal ko. Duon ay nagsimula ng bumilis ang tibok ng aking puso, dahil sa kaba, saya at ibang pang emosyon. Masaya sa kadahilanan na mag-iisang dibdib na kami, kinakabahan dahil natural lang naman yon, at nag ooverthink. Iniisip na baka bigla siyang bumagsak sa gitna ng seremonya oh dito sya abutin ng kamatay.
Una palang ay nilinaw na nila sakin ang lahat. Kaya nga may mga naka standby na medic sa di kalayuan for emergency. Ilang beses nilang nilinaw na ano mang oras mula ngayon ay maari siyang kunin sakin, sa amin.
Bagaman dapat ay masaya ako, hindi ko parin maiwasan na malungkot. Madami pa akong gustong gawin, gustong tuparin, mga pangarap sa buhay kasama sya. Pero lahat ng yon ay nangangambang maudlot dahil sa disisyong tinahak nya.
Madalas kong tinatanong ang sarili ko, mas mahala ba ang kalayaan nya kesa sakin? Mas gugustuhin nya ba talaga lumisan kesa ang manatili at makasa ako?
Kinikwestyon ko ang aking sarili kung talaga bang mahal nya ko oh naawa lang sya sakin at gusto akong pagbigyan sa kasalang ito dahil alam nyang matagal ko na siyang mahal?
Nagsimula na ang seremonya. Habang nasa seremonya ay hindi ko mapigilan hindi kabahan dahil sa mga mild cough niya. Bawal mahinang pag ubo ay nagbibigay ng matinding kaba saakin, gayun din sa mga tao sa aming paligid. Hindi ko tuloy maiwasan na hindi mag overthink.
What if sa sususnod na pag ubo nya may kasama ng dugo??
Bawat oras ay mahala, bawat segundo ay nakakakaba.
Bawat hakbang ay nagbibigay ng kakaibang pakiramdam sa akin, sa amin lahat.
Narating na niya ako at marahang ibinigay ng mga magulang niya ang kanyang kamay sa akin.
"Ingatan mo sya." saad ng kanyang ama.
"Kahit sa huling sandali." sabi naman ng kanyang ina na tila ba nagpapahiwatig na ito na ang huling sandali naming magkasama.
Walang pag aalinlangan kong inabot ang kanyang kamay, hinawakan iyon ng mahigpit at naglakad patungo sa harapan ng pari, sa harapan ng higanteng krus, at sa harapan ng Diyos. At nagpatuloy na ang seremonya.
"Lalaki, tinatanggap mo ba ang babaeng ito, bilang iyong kabiyak? Sa hirap at ginhawa, sa saya at lungkot, hangang sa dulo ng iyong buhay?" tanong ng Padre.
"Opo, tinatanggap ko po." walang pag aalinlangan kong tugon at ngumiti.
"Ikaw, Babae, tinatanggap mo ba ang lalaking ito, bilang iyong kabiyak? Sa hirap at ginhawa, sa saya at lungkot, hangang sa dulo ng iyong buhay?" muli ay tanong nito sa babaeng nasa aking harapan.
Bagaman mukang nahihirapan na ay sumagot parin ito. "Opo, ti—." ngunit hindi nito natapos ang sasabihin dahil bigla na lamang siyang napaubo ng dugo at nawalan ng balanse.
Ngayon ang puting pangkasal namin nag kulay pula na.
Nagsimula ng magkagulo ang lahat ngunit nagawa nya pang sumenyas na tumahimik muna ang lahat at muling nag salita.
"Opo, tina—tanggap ko. At i—kaw lang ang magi—ging kabi—yak ko hang—gang sa dulo ng aking buhay." her body is turning cold at that time, and mine to. I was turning cold by the thinking that she's now saying goodbye, she's now leaving me, just like she always do.
All I can do is just cry, because all I can feel is pain.
She slowly grab my face, she lift her head as I lower mine, she kissed my lips with her cold once and said. "Mahal kita, Aizeck Chase Ender McReal." she said as she grab my hand and put the ring on it. "Hihintayin kita sa kabilang mundo." at duon ay tuluyan na syang lumisan patungo sa kabilang mundo na sinasabi nya.
"Mahal din kita, Kishimiya Russo McReal." I said, crying, eyes are blurry, feeling the weight of her lifeless body on mine as I put the ring on her finger.
It feels like my world is falling apart, piece by piece.
I ask myself, why now? Of all the days, why this day? Why it needs to be our wedding day?
I ask myself again, does happiness have a place in my life? Did I commit a grave sin to deserve this, all of this?
I grew up without my parents by my side, we barely see each other because of some circumstances in our lives. Growing up, happiness is like a weather to me, it comes and it goes, just like Kishimiya. To be honest I don't know the real meaning of the word happiness. It's like a stranger to me. Happiness, in my life, its temporary.
When I saw her again, I was happy. When I gained my memory back, I'm more than happy. I love her, she loves me, I'm happier. But now she's gone, it feels like I'm done.
I don't know what to think, what to do anymore, my life is a mess now.
Should I follow you?
THE END
😜
BINABASA MO ANG
SECRET MAFIA
RandomNabubuhay ako sa mundo na puno ng sekreto-hindi mali, hindi sa mundo na puno ng sekreto. Dahil ako mismo, sa sarili ko, ako ang sekreto na hindi pwedeng malaman ng buong mundo. Ps. PLEASE READ THE AUTHOR'S NOTE BEFORE READING THE STORY. Started: Se...
