"ហឹស ក្មេងតូចឯងនៅឯណា៎ "អុីបបន្លឺសម្លេងទាំងស្រវឹងដៃរេ៎ចុះឡើងស្វែងរកស៊ាវចាន់ដែលអង្គុយយំនៅលើគ្រែ។
"ហិក ហិក កុំចូលមកជិតខ្ញុំចេញទៅ លោកឯងចេញទៅ កុំចូលមកជិតខ្ញុំ" ស៊ាវចាន់ញ័រអស់ទាំងនៅពេលអុីបូដើរទៅជិតនាយ ស្រែកព្រមទាំងខ្លួនរំកិលទៅក្រោយជារើយៗ។
"ហឹស ហិុមស្អាត ស្រីស្អាត មកណេះ "អុីបូដើរទៅគ្រែនាយសម្លឹងមើលស៊ាវចាន់ស្រាប់តែលិចរូបរាងជាស្រីស្អាត។
"ហិក ហិនចេញទៅ កុំចូលមក អី ខ្ញុំខ្លាច បងសៀរិនជួយផង ប៉ាម៉ាក់ជួយកូនផង ហិន លែងទៅ "ស៊ាវចាន់ស្រែកយំទាំងរមួលខ្លួនមិនឈប់សួថាអុីបូព្រមដោះលេងឬអត់ ពាក្យតែប្រាកដគឺអត់នោះទេគេ មានតែចាប់ជើងស៊ាវចាន់មករកខ្លួនរួចចូលទៅប្រលោះកណ្ដាល។
"ហឹស ចាំបាច់ស្រែកធ្វើស្អីទោះស្រែកដល់ អស់ក្រឡើយក៏គ្មានអ្នកមកជួយឯងដែល ហឹស"
"អត់ទេ អាយជួយផង ហិក ហិក "
"បើនៅតែស្រែកទៀតយើងនឹងកាត់កឯង នឹងឪឯងឲ្យស្លាប់អីឡូវនេះ "
"ហិក ហិក លែងទៅ ខ្ញុំខ្លាចហើយ លោកខ្ញុំលែងស្រែកយំហើយ លើកលេងខ្ញុំទៅ ហិក "ស៊ាវចាន់យំសស្រាក់ អុីបូខាំកញ្ចឹងក ខ្លាំងនាយបឺតតោងជញ្ជក់ផង មិនទុកឲ្យស៊ាវចាន់ស្រែក អណ្ដាតដ៏រហ័សរបស់អុីបូជ្រែកចូលក្នុងច្រអូរមាត់ស៊ាវចាន់រួចខាំវាតិច ដើម្បីយកភាពផ្អែមល្ហែម។
"ហិុម ឯងលែងយើងទៅ អាបីសាចលែងយើង ហិក លែងទៅ ហិក ជួយផង ជួយ អាល្មោមកាម លែងទៅ ហិក ប៉ាម៉ាក់ជួយផង "ស៊ាវចាន់ស្រែកយំព្រោះអុីបូឱនទៅប្រលោះជើងរួច បឺតជញ្ជក់កន្លែងទន់ជ្រាយគេស្អាតយ៉ាងនេះ អុីបូទ្រាំមិនបានទេ។
ផាច់~
"ស្ងាត់ .... ឯងគ្មានសិទ្ធជេយើងទេ បើឯងមិនស្ងាត់យើងហៅកូនចៅឲ្យមកវ៉ៃបូកតែម្ដង ហឹស "មួយកំភ្លាងរបស់អុីបូស៊ាវចាន់បានត្រឹមខាំឲ្យគេធ្វើបាបប៉ុណ្ណោះ។
"ហិុម...អឹស "ស៊ាវចាន់បិទភ្នែកយំតែដោយសារតែអុីបូបឺតឈឺរីនាយខ្លាំងៗទើបលិចសម្លេងថ្ងូចថ្ងូយ៉ាងអាម៉ាស។
