"បាទ...គេគ្មានជើងដើរខ្លួនឯងទេឬ "អុីបូតបទាំងសម្លេងស្មើរទឹកមុខដែលញញឹមក៏ប្រែជាក្រម៉ូវមើលមិនយល់ហាក់គុំនឹងស៊ាវចាន់ម្ដងទៀតលើកនេះចាត់ការឲ្យចាស់ដៃ។
ភូមិគ្រឹះគ្រិះស្ទាន់
"ម៉ាក់ខ្ញុំយកផ្លែឈើមក ជូន "ស៊ាវចាន់កាន់ផ្លែឈើមួយចាននាយលើកយកមកឲ្យអ្នកស្រវ៉ាងទាំងការយកចិត្ត។
"ផ្លែប៉ោម នឹង គ្រូច ឯងចាំបាច់ធ្វើយកមក ធ្វើអីលើកក្រោយឲ្យអ្នកបម្រើធ្វើទៅ "អ្នកស្រីវ៉ាងសម្លក់ស៊ាវចាន់បន្តិចគាត់មិនចង់ឲ្យស៊ាវចាន់ធ្វើនោះទេព្រោះតែស្រឡាញ់តែគេនៅតែធ្វើវា។
"មិនមែនអ្វីត្រូវហត់នឿយនោះទេ ម៉ាក់ចឹងម៉ាក់ពិសាបន្តិចទៅ "ស៊ាវចាន់ញញឹមរួចហុចផ្លែឈើដែលជិតរួចទៅឲ្យអ្នកវ៉ាងម្ដងទៀត។
"ហិុម ផ្អែម មីងឈានមកនេះបន្តិច "អ្នកស្រីវ៉ាងញាំុវាមួយចំនិត រួចហៅម៉ែដោះទាំងសម្លេងស្មើរទឹកមុខមីនផ្លាស់ប្ដូរ។
"ចា៎អ្នកមានអ្វី មែនទេ "ម៉ែដោះរហ័សមកជួប ។
"បន្តិចទៀតកូនបូមក ហើយរៀបចំអារហាបន្តិចទៅ "ស៊ាវចាន់ឮហើយក៏ទម្លាក់ទឹកមុខមនុស្សដែលនាយចង់ឲ្យគេទៅឲ្យបាត់ៗពេលនេះក៏មកដល់បន្តិចទៀតនាយខ្លាចគេធ្វើបាបខ្លាំងណាស់។
"ហិុមកូនសុំទៅជួយ ម៉ែដោះសិនហើយ"ស៊ាវចាន់ក្រោកឈរទាំងកាយទន់ភ្លន់អ្នកស្រីវ៉ាងសម្លឹងមើលគេយ៉ាងកំណាច។
"ទៅងូតទឹករួច ផ្លាស់ប្ដូរសម្លៀកបំពាក់ចាំ កូនបូនាំឯងទៅផ្សារ ក្រែងចង់ទិញសម្លៀកបំពាក់មិនចឹង យប់មិញយើងដឹងណា៎ថាគេធ្វើបាប ចឹងហើយទៅតាមគេទៅ "អ្នកស្រីវ៉ាងនិយាយទៅកូនប្រសារឿងអីគាត់មិនដឹងថាយប់មិញគេទាំង2ធ្វើអី បើថ្ងួចថ្ងូរឮៗរកតែគាត់គេងមិនបានផង។
"ហិ បាទ ចឹងខ្ញុំសុំទៅហើយ "ស៊ាវចាន់សើចទាំងមិនសមនាយមានអារម្មណ៍ថាខ្មាស់អៀនទោះនាយនៅទីនេះត្រូវធ្វើបាបតែបេះដូងនាយក៏កក់ក្ដៅដែលមានម្ដាយក្មេកបែបនេះ គាត់ចូលចិត្តសង្គត់សម្លេងមាំតែគាត់តែងតែការពារនាយនឹង មើលថែដូចម្ដាយបង្គើតយ៉ាងចឹងនៅមានអ្នកក្នុងផ្ទិះនេះម្នាក់ៗស្លូតត្រង់នឹងមិនចេះប្រកាន់អ្វីទាំងអស់នៅមាន លោកវ៉ាងទោះគាត់ទៅធ្វើការបាត់ៗតែគាត់តែងតែសួនាំពីសុខទុក្ខនាយ។
