"យ៉ាងមិចហើយ ងាប់បាត់ឬនៅ "អុីបូគោះទ្វាបន្ទប់ ស៊ាវចាន់ដែលនៅខាងក្នុងមុខស្អុយប៉ែ ខោអាវមួយៗសុទ្ធតែអាវដៃវែងនឹង ខោជើងវែហ ហើយបើខោអាវគេងយប់វិញមិនបាច់និយាយគឺសុទ្ធតែគេងមិនបានទាំងអស់នាយស្ទើតែសន្លប់។
" លោក ខោអាវ នេះវា"ស៊ាវចាន់ស្រែកពីខាងក្នុងអុីបូបើកទ្វារថ្នមៗដើរចូលទៅទាំងទឹកមុខមាំ។
"ឯងចង់ឲ្យយើង អុក ឯងនៅត្រង់នេះហេ៎ "អុីបូមើលស៊ាវចាន់រហូតមិនដកភ្នែកចេញទាល់តែសោះធ្វើឲ្យស៊ាវចាន់អៀនឡើងរមួលខ្លួន។
"លោកឯងចូល មកធ្វើអី"ស៊ាវចាន់បើកភ្នែកធំៗមើលទៅអុីបូ ទាំងស្លត់ចិត្តនឹងខ្មាស់អៀនជាទីបំផុតលេងចូលមកទាំងដែលនាយពាក់ឈុតរាត្រី ស្រស់ថ្លាមើលឃើញទាំងអស់នឹងពេញភ្នែក។
"មកមើលឯងថាឯង រួចឬនៅ "អុីបូប្រែទឹកមុខពីមាំមកជាកំណាច នឹងជាសឹង្ហដែលស្រែកឃ្លានចំណី។
"ខ្ញ..ខ្ញុំរួចហើយលោកចេញទៅវិញទៅ "ស៊ាវចាន់និយាយទាំងបោះជំហានទៅក្រោយអុីបូកាន់តែចូលមកជិតថែមទាំងចាប់ចង្គេះស៊ាវចាន់មកផ្អឹបជាប់ខ្លួន។
"លោក កុំ អឹប "ស៊ាវចាន់កាន់តែភ័យខ្លួននេះនៅហាងសម្លៀកបំពាក់គេហ៊ានធ្វើរឿងនោះនៅទៅនេះទៀតមិនចេះខ្មាស់គេសម្បីបន្តិច។
" ហិុម ស្រស់ស្អាត "អុីបូឱនទៅខ្សិបត្រជាក់ស៊ាវចាន់នឹងនិយាយថ្នមៗដៃរាវចុះឡើងន័យឈុតរាត្រីស៊ាវចាន់បើកភ្នែកធំបេះដូងលូតញ៉ាប់ហាក់ដូចជាភ័យខ្លាច នឹងអៀន មុខប្រែជាក្រហមពេលឮគេសរសើរ។
"លោក ហា៎ ធ្វើទីនេះមិនបានទេ លោកចេញទៅ "ស៊ាវចាន់ទប់ទ្រូងអ្នកម្ខាងព្រោះទីនេះមិនសាកសមនឹងធ្វើរឿងបែបនោះទេ បើមានគេឆ្លងកាត់ច្បាស់់ថានាយនឹងអៀន ជ្រែកដីរត់ឲ្យបាន។
"មិនបាន.."មួយម៉ាត់យ៉ាងខ្លីអុីបូប្រលេះឡេវអាវចេញរួចឱនទៅថើបស៊ាវចាន់ទាំងគ្មានពាក្យអាម៉ាស់ ទោះទីនេះមនុស្សណែនហាងក៏នាយមិនខ្វល់។
"លោក..ទីនេះមនុស្សច្រើនណាស់ "ស៊ាវចាន់លើកដៃដូចបន្លាគ្រូចទប់ស្មាគេម្ដងទៀតអុីបូងាក់មកសម្លឹងមើលគ្រប់គ្នាដែលនៅខាងក្រៅនាយញញឹមចុងមាត់រួចក៏ដើរចេញ។
