My Destiny

CHAPTER 26

IMELDA

"Im sorry to say this but... nakunan ka Meldy. Im sorry for your miscarriage." sabi ng doctor.

Parang bumagsak ang mundo ko nang marinig ang mga salitang iyon.
Parang sinaksak ng isang libong beses ang puso ko.

Napahawak ako sa tyan ko, nanginginig ang mga kamay.

"N-no... no... magiging mommy na ako... p-please no, buhay pa ang baby ko, m-mabubuhay pa ang baby ko... right?" nanginginig na sabi ko kay Belle.

Umiling sya at nilapitan nya ako, niyakap ako.

"Im sorry Meldy."

"No... my baby, no..." mahinang boses na sabi ko dahil sobrang bigat ng dibdib ko, ang sakit sa puso. Sobrang sakit ng nararamdaman ko ngayon.

Ang magiging baby ko, ang magiging baby... namin.

Iyak ako ng iyak, thinking bakit nangyari ito lahat sa akin.
Bakit ang magiging baby ko pa?

I cant help but blame my self again. Kung nag iingat sana ako ng nag iingat, ay hindi ito nangyari... but im trying, im trying my best sa pagbubuntis ko pero nawala pa rin. Galit ba ang mundo sa akin? bakit ganito.

Hindi ko matigil ang pag hikbi at pag iyak ko sa loob ng clinic ni Belle. Im breaking down again.

Im so much in pain. Nawala ang magiging baby ko. This is the one of the most worst and painful feeling eve here in my heart. It might just a fetus for someone, but for me its a life, buhay yon e. Buhay yun sana ng magiging anak ko, pero nawala.

Patuloy pa rin bumagsak ang mga luha ko, na halos nahirapan na akong makahinga.

Dra.Belle explained me about everything, kung ano ang hindi ko dapat gawin at isipin at kung ano ang dapat kong gawin.

She comforted me and told me not to blame my self.

"Belle... c-can you please not tell these to anyone. Even... Ferdinand, he dont know nothing about all of these." sabi ko at bumagsak ulit ang mga luha ko.

Hindi na nya dapat malaman pa na nabuntis ako at ang nakunan ko. Para saan pa diba?

"Okay Meldy, kung yan ang gusto mo, i respect my patient's decision and privacy. And i respect you as my friend Imelda, makayanan at malampasan mo rin ang lahat ng ito, hindi pa man sa ngayon, hindi man natin alam kung kailan pero magiging okay ang lahat. Cry if you want to cry, if it feels so heavy. You are strong Imelda and i believe soon enough every pain you feel right now will heal." sabi ni Belle sa akin, niyakap ko lang sya ng mahigpit at umiyak.

"I dont know Belle... i-its so painful."

My phone got notifications, missed calls kahit kanino pero hindi ko inopen. Wala akong gana sa lahat, i just dont want to talk to anyone.

Nakahiga ako sa hospital bed habang patuloy pa rin bumagsak ang mga luha ko. Sabi ng doctor, i will proceed to D&C o Dilation and Curettage para kunin ang walang buhay na fetus dito sa uterus ko at para linisin ang uterine lining pagkatapos akong nakunan.

At first hindi ako pumayag, para akong nababaliw, believing na may pag asa pang mabuhay ito... the doctor explained and told me everything, dapat daw akong mag raspa procedure as soon as possible. Maaari daw akong magkasakit pag hindi kukunin ang patay na fetus.

Nakakapanghina. Sobrang nakakapanghina. Ano ba naman ang magagawa ko...

Dumating si Belle at angnurse para bigyan ako ng pampatulog before ako dalhin sa kung saan e p-proceed and d&c sa akin.