My Destiny

CHAPTER 32

FERDINAND

"Fortuna, are you okay?" me asking my sister if she's doing fine. Pero sa tingin ko ay hindi.

Nasasaktan akong makita ang kapatid ko na pumayat, mga mata nitong pagod, i can see loneliness, sadness and heartbreak sa mga mata nya. Iniisip ang mga nararamdmaan nya ngayon.

The man she loves so much died month ago. Alam ko na mahal na mahal nya iyon, and i know that its so painful for her, that she suffer at cry so much in pain more that i could imagine.

"Don't worry kuya, im... okay." sagot nya, kita ko ang paghinga nya ng malalim habang tulalang nakatingin sa langit.

"Kuya, i... miss him everyday, every hour, every minute, every second. I miss him so much. Its painful kuya... its so painful." sabi nya at humarap sa akin at yumuko. Kita ko na tuluyan nang bumagsak ang mga luha nya.

"Nahnah... kuya is here, nandito kami parati para sa'yo. Balang araw, magiging okay ka rin, and you need to be strong, for your self and for your children." sabi ko at niyakap sya pinapakalma, pinipigilan rin ang mapaluha.

I parted my lips when i saw... her, nasa kabilang balcony.

Unit nya noon, bakit sya... i thought ang unit na yan ay pagmamay-ari na ng iba simula noong pumunta sya sa Spain five years ago.

Bakit sya naroon, dont tell me...

Nagtama ang mga mata namin, is she... crying?

Agad syang pumasok sa loob, kaya pinapapasok ko na rin si Fortuna dahil malamig na, pinapatulog nya na rin ang anak nya o pamangkin ko sa kwarto ko. Sinundo ko kasi sila kanina sa bahay nila, ayaw kong mag-isa ang kapatid ko.

Dali dali akong lumabas at insaktong kakalabas rin ni Imelda.

Alam ko na iba na ang takbo ng isip nya ngayon. Hindi ko alam bakit gusto kong magpaliwanag sa kanya na hindi tama ang nasa isip nya.

I just... don't want to hurt her feelings.

Ayoko din isipin nya hanggang ngayon na manloloko ako, na niloko ko sya o kung sino man. Dahil alam ko sa sarili ko na hinding hindi ko yan magagawa... specially to her.

She looked at me, kita ko ang mga galit at lungkot sa mga mata nya.
And it hurts me so much, ito yung mga matang tinitigan ako 5 years ago habang sinubukan kong nagpaliwanag at nagmamakaawang kaya pa naming ayusin ang lahat ng 'yon bago nya ako iniwan.

Humakbang sya paalis pero tumigil sya ng tawagin ko ang pangalan nya.

"Imelda."

Ang pangalan na iniiwasan kong marinig sa limang taon, but now, im calling that name again.

Tumigil sya pero hindi ako nilingon at hahakbang na sana ng marahan kong hinawakan ang braso nya.

"Imelda, i—"

"What? magsisinungaling ka na naman? ipagmumukha mo sa akin na ganyan nalang ako kadaling lokohin? na may mga babae ka na ngayon? na ganyan ka nalang kadaling manloko? Alam ba to ng mga ibang babae mo? Balikan mo na ang babae mo roon, pinapaiyak mo pa naman. Dyan ka naman magaling hindi ba." sabi nya na may halong panginginig ang boses.

I don't understand her... bakit ba ang dali nyang sabihin ang mga salitang iyon.

"Imelda what are you saying... im not lying, anong mga babae? at hindi ko yon babae—"

Rinig ko ang mahinang sarkastikong tawa nya.

"Right. That's your problem, kaya nawalan ng tiwala ang isang tao sayo because of you lying. Hindi mo sasabihin ang totoo na may kasama o kahalikan ka na pala na ibang babae habang wala ang partner mo."