My Destiny

CHAPTER 36

FERDINAND

What if... 5 years ago, Imelda... and i didnt broke up. May anak na kaya kami ngayon? My dream to build a happy family with Imelda.

That was our dream, pangarap namin iyon noon na akala ko ay mangyayari, pero ngayon... wala.

Mas pinili nya ang umalis noon.

Kung naayos ko siguro ang nangyari sa amin noon, masaya siguro kami ngayon, husband and wife habang inaalagaan ang anak namin...

Nasa isipan ko habang nakatingin sa pamangkin ko na mahimbing na natutulog habang inaalagaan sa kapatid kong si Elizabeth at ang asawa nito na si Kent.

Nahospital si Kean dahil sa sobrang taas ng lagnat kaya tinawagan ako ni Eli kanina, ako raw ang hinahanap ng bata kaya agad akong pumunta dito.

"Daddy... mommy... where's Dy dy." rinig namin na sabi ni Kean.

Napangiti ito ng konti ng makita ako, kaya umupo ako sa kama at niyakap ang cute ko na pamangkin kahit may lagnat ito.

"Dydy is here Kean Lester." nakangiting sabi ko at niyakap ito ulit.

"Dont leave me Dydy, please?" cute na boses nito at niyakap ako ng mahigpit.

How i wish na magkakaanak ako ng ganito...

"Okay, dito lang si Dydy. Basta susunod ka sa sasabihin ng Mommy at Daddy mo ha, na uminom ng medicines para hindi ka na mayayay, okay?" sabi ko, tumango naman ito at ngumiti.

Pinatulog ko ulit ang pamangkin ko lalo na at ang sabi ng doctor ay kailangan pa magpahinga ang bata. Nagkalagnat raw ito dahil sa pa iba-iba ng klima ng panahon, kaya sinipon at inuubo ito.

Kinuha ko ang phone ko ng maalala si Imelda. Kanina hindi ko na sya ginising dahil ang himbing ng tulog nya.

Gustuhin ko man makatabi at makayakap pa sya buong
araw- i mean gusto ko pang matulog pero kailangan ako ng pamangkin ko.

Last night, i got frustrated dahil sa sinabi nya na 'kaibigan' lang kami. Naiinis ako sa word na iyon kaya mas lalo ko syang inaasar. At... hindi ako papayag na gaganonin nya nalang ako.

I will make sure that i will get what i want, i will prove to her na iba ako na 'kaibigan' pagdating sa kanya.

I know im already crossing the line, hindi ko na dapat ginawa to pero hindi ko mapigilan ang sarili ko... lalo na at si Imelda yan, sa kanya lang ako nagkakaganito.

I know people move on and that they change but i wish it never changed how close we were.

I know we forgive people for following their personal paths, i forgive Imelda for following her personal paths and i understand that life goes on and we are temporary each other's journey...

but letting go of the closure, feelings, love and promises to that one of the most important person in my life will never be easy.