Famous and sweet N.H. ✼

Part 14

Scarlet Point Of View ✼

Tuurlijk vertrouw ik Niall, maar ik ben nog zo voorzichtig. We hebben alsnog apart geslapen. Ja, we zijn een stelletje maar so what? Dat betekent niet dat je meteen bij elkaar in bed moet slapen. Ik ben gewoon bang dat we te snel gaan, en dan helemaal niet meer met elkaar zijn.

Samen zitten we in de auto op weg naar Louis en Eleanor. Ik kijk uit het raam en voel mijn telefoon dan trillen.

"Het is Jeffrey." zeg ik als ik erop kijk en meteen daarna, kijk ik naar Niall. "Wat moet ik doen?"

Ik ben zo bang voor hem, hij doet zulke verschrikkelijke dingen met me. Wie weet wat hij nu weer doet.

"Ik.. ik weet het niet. Neem maar op. Oh jezus, we hadden hier overna moeten denken." brabbelt hij aan 1 stuk door, wat ook wel weer schattig is.

"Zet even de auto aan de kant, anders hoort hij dat ik in de auto zit." mompel ik en hij zet de auto in een parkeervak. Ik stap uit de auto, zodat ik in de buiten lucht ben, maar hou de deur van de auto nog wel open. Uiteindelijk kan ik opnemen.

"Waar ben je bitch? En waarom duurde het zo lang tot je opnam?" Snauwt meteen zijn harde stem. Ik schud mijn hoofd, sluit mijn ogen en hang tegen de auto.

"Ik ben op mijn werk en ik nam zo laat op omdat ik eerst moest vragen of ik op mocht nemen." zeg ik snel en opnieuw schud ik mijn hoofd. Dit is zo fout, hij komt er altijd achter als ik lieg.

"Waarom hoor ik dan geen andere mensen?"

"Ze zijn er wel hoor." ik kijk om me heen en zie mensen langs mij en de auto lopen.

"Zet op luidspreker." ik zet mijn telefoon op luidspreker zoals hij vraagt en kijk even naar Niall. Hij keek me al nagelbijtend aan.

"Gehoord?" Vraag ik dan en ik pak mijn telefoon weer.

"Hm.. ik wil dat je naar huis komt. 7 uur. 20 seconden te laat en je krijgt met mijn vuist te maken." ik hoor nog een lange piep en staar dan naar mijn telefoon. Ik weet dat hij het meent als hij dat laatste zegt. Hij maakt me echt kapot, daar was ik al achter.

Voorzichtig neem ik plaats in de auto en maak ik met trillende handen mijn riem vast, wat dus niet lukt. Niall pakt mijn handen in die van hem, maar ik trek ze snel terug.

"Stop." fluister ik dan nog.

"Ik wil helpen." zegt hij terug en hij tilt mijn hoofd op. "Wat zei hij?" Vraagt hij en hij pakt de riem van me over, waarna hij hem makkelijk vastmaakt.

"Hij wilde weten waar ik was enzo en ik moet om 7 uur thuis zijn." zeg ik en ik kijk naar mijn vingers als ze maar doorgaan met trillen.

"Je bent een beetje wit, neem wat water." zegt hij en hij geeft me een flesje water, waar hij de dop al vanaf draait. Ik neem moeilijk een slok en voel mijn lichaam afkoelen. Hij wrijft over mijn arm heen en kijkt me dan aan.

"Waarom wil hij dat je thuis komt?" Vraagt hij en hij pakt het flesje water weer over.

"Ik vrees het ergste." mompel ik en ik kijk naar mijn vingers. Hij klemt zijn vingers in zijn haar en schudt even zijn hoofd.

"Zullen we wat afspreken?" Vraagt hij en hij draait zich op zijn stoel. Ik kijk hem voorzichtig aan en hij pakt mijn hand. "Als hij je aanraakt, zorg je dat je wegkomt, ja?"

"Als het me lukt Niall. Hij is zo sterk en hij slaat zo hard." mompel ik en ik sla mijn ogen neer.

"Het moet je lukken, doe je best en het lukt je, echt." hij tilt mijn hoofd zijn kant uit en zet zijn voorhoofd tegen dat van mij. "Alsjeblieft."