Eyes On Her

Chapter 7

"Itigil mo na lang ako sa may kanto na malapit sa bahay namin. Ayokong makita ka ng parents ko. Magtataka sila dahil may kasama akong lalaki na hindi nila kilala."

Nakatingin lang ako sa labas ng bintana buong biyahe. Kahit ilang lakaran nalang ang gagawin para makapunta sa bahay namin, nag-insist siya na sasakay kami sa dala niyang sasakyan.

"I will meet them soon," he said, glancing at me for a second.

Nanlaki ang mata ko at mabilis na napalingon sa kaniya. Then I glared at him. He looked back at me, raising his brow. His lips almost pouted when he saw my glaring eyes.

"Don't you dare," I warned him. "Hindi pwede."

"Why?" He tried not to show his smirk. "What's wrong with that?"

Hindi ko alam kung ano ang isasagot sa kaniya kaya nanatiling magkadikit ang labi ko. Napalingon ako sa labas ng itigil niya ang sasakyan. Nasa kanto na kami na malapit sa bahay namin.

"I don't want any trouble that will harm my parents in any ways."

"I mean no harm to them," he retorted.

Hindi ko na napigilan at napagtaasan ko na siya ng kilay. Mean no harm to them? Alam ba ng lalaking 'to ang mga pinagsasabi niya?

"I don't think I can trust you enough, Sir." I said. "I don't even know why you're trying to mess up with my life."

He let out a groan. Nagtaka naman ako. Parang bigla siyang pinagbagsakan ng langit at lupa. His shoulder slumped and his hold on the steering wheel tightened.

"Cebastian," he spoke. "Call me by my name, Pierce."

He is obviously changing the topic. "Ayoko."

He tsked and unbuckled his seat belt. I did the same. Bubuksan ko na sa ang pinto nang bigla niya akong hinawakan sa braso. Nagtatakang napatingin ako sa kaniya. Ano na naman ang trip ng lalaking 'to?

"One," he started to count.

He's really hard to read. "Huh?"

"At the count of three, if you will not call me by my name, I will kiss you."

Umawang ang aking labi kasabay ng panlalaki ng mata ko dahil sa sinabi niya. Napahawak ako nang mahigpit sa seat belt ko. Sunod-sunod na lunok ang ginawa ko nang magsimula siyang lumapit sa akin.

"Two."

He slowly leaned on me. Iniwas ko ang tingin sa kaniya. Seryoso ba talaga siya sa sinasabi niya?

When i looked back at him again, muntik na akong mawalan ng hininga nang makita kung gaano siya kalapit sa akin. Sa isang lapit pa niya ay lalapat na ang kaniyang labi sa akin. Nagtatama na nga ang mga ilong namin sa sobrang lapit niya.

"Wait!" I covered my mouth using my palms. "O-Okay, fine!"

His lips lifted to the side. "Now say my name, Pierce."

Napalunok ako at humigpit ang hawak ko sa bag ko na nasa aking kandungan.

"Pierce?" mas lumapit pa siya.

Napapikit ako. "Cebastian..."

I have no choice but to say his name. I can't help but to blushed. Not because I said his name, I was more embarrassed because I said it in a soft voice! It just came out unconsciously! Damn me.

I slowly opened my eyes to see his reaction. Matagal siyang napatitig sa akin. His piercing eyes lingered on mine. I was caught off guard when I saw how his eyes softened. I blinked thrice and it didn't changed at all.