hhwang: ağlarken yüzün çok tapılası gözüküyor.
bunu sana söyleyen hiç oldu mu bilmiyorum ama umarım ilk kişi benimdir.
ve bir gün sadece benim için ağlaman dileğiyle yanıp tutuşuyorum.
|tw: yeme bozukluğu|
🔖131022, Perşembe'
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Lee Felix
Günün yorgunluğundan bitap düşen bedenimi pratik odasının deri koltuğuna attım, uzun süredir dans etmediğimden hamlamıştım.
"Neden bana daha önceden bale yaptığını söylemedin?" Yanıma uzanan Hyunjin'e baktım, benden daha zayıf bir bünyesi olmasına rağmen dans ettiğinde içinden başka biri çıkıyordu.
"Gerek duymamıştım, çok uzun süre devam ettim ama kardeşimle birlikte çalıştığımızdan o... artık bale yapamayacak duruma geldiğinde üzülmesin diye bırakmıştım." Göğsün aldığım nefesle şişti, geri vermekse canımı yakmıştı.
"Şu an dans ederken onu içinde yaşattığını düşünemez misin? Böylece artık sana acı vermez, yaşamak için bir sebep sunar."
"Yaşamak için bir sebebim var zaten." Gözlerinin içine baktım, 'sensin' demedim belki ama anladığını utangaç gülümsemesinden anlayabiliyordum.
Hyunjin, gözümde aptal aşık tamlamasının sözlükteki karşılığı gibiydi. Hayatımda gördüğüm en güzel seven insan olabilirdi, asla onun kadar saf bir sevgim olabileceğini düşünmüyordum.
"Yaşatmak için de sebebin olsun o zaman."
Elim kulağımdaki sallantılı küpeye gitti, ucunda hayal kapanı olan çok zarif bir takıydı. Geçenlerde Hyunjin bana hediye olarak almıştı bunu. Verirken de onlarda kaldığım ilk gece durmadan sayıkladığımı ve kabus gördüğümü fark etmiş, kapanın tüm korkularımı benden almasını istediğini söylemişti.
O kadar düşünceliydi ki tek yapabildiğim şeyin ona sıkı sıkı sarılıp onlarca kez teşekkür etmek olması beni üzmüştü.
"Buradan eve mi geçeceksin?"
"Evet, dinlenmek istiyorum."
"Chan Hyung evde mi?"
"Sanmıyorum, bugün biriyle buluşacağını söylemişti."
"Yalnız korkmayacak mısın?"
"Hayır..? Sen neden bunları sorup duruyorsun?" Kendini davet ettirme çabası sevimli gelmişti, direkt söyleyemiyor oluşu ve karşımda kıvranması, arkadaşında kalabilmek için annesinden izin kopartmaya çalışan çocuklarınkine benziyordu.
"Bence korkarsın." dedi dizimi tutup sallarken.
Sırıttım. "Gerçekten korkmam." Aslında korkumdan götüm tutuşur ve genelde böyle zamanlarda gözüme uyku girmezdi ama bilmesi hiç lazım değildi.
"Ama benim annemler de yok."
"Korkar mısın tek başına, bebek misin sen?"
"Korkarım, ayrıca bebek değilim. Ama sen bebeğim dersen olabilirim?" Arsızlaşmaya başladığında dudaklarını parmaklarımın arasına alıp sıkıştırdım, şaşkın şaşkın bakan gözleri ve öne doğru uzayan ağzı ile tam anlamıyla ördeğe benzeyen suratı onu küçültüp cebime koyma isteğimi arttırıyordu.
