Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Kafamı kurcalayan onlarca soruyla başbaşaydım.Düşünüyordum ama düşünürken kendime cevap veremediğim için sürekli kendime kızıyordum. Bir yanım çok yanlış yaptığımı bir yanım doğru yaptığımı söylüyordu. Koskaca bir çıkmazın içinde yuvarlanıp gidiyordum.
Peki ya annemle babam, onlar okumuş insanlardı. Neden böyle bir şeye sessiz kaldılar? Kızlarını neden terk ettiler? Sokağa çıktığımda her dakika arayan ailem bir insanın bir çift sözüne aldanıp nasıl gitmişti?
Karan ona yazdığım bir mesaj için mi evinde tuttu beni? Hayır. Zaten buna inanmak tamamen bir saçmalık olurdu. Karan'la önceden karşılaşmıştık ama o karşılaşma sadece ona çarptığım için 'pardon' dememden ibaretti. Peki ya bunun devamı oldu mu? Olsa hatırlardım ama sorun olan şey şu ki ben öyle birşey hatırlamıyordum.
(Unutanlar için bir bölümde Ada bir CD izlemişti o CD'de sadece ona çarptığı kısmı görmüş gerisini izleyememişti)
Elimde ailemle olan bir fotoğrafım vardı. Hepimiz gülümsüyorduk. O zaman kim bilebilirdi ki bunları yaşayacağımızı. Onları çok özlüyordum. Telefonu elime aldığımda arayıp anne diyeceğim insanın olmaması çok zoruma gidiyordu. Baba seni seviyorum diyerek sarıldığım adamın şuan yanımda olmaması çok zoruma gidiyordu.
Şimdi nerdelerdi? Beni özlüyorlar mıydı? Onları bilmesemde her gün yokluklarını hissediyor içimdeki büyük özlem duygusunu bastırmaya çalışırken boğazımda oluşan kocaman yumruya engel olamıyordum. Yine o yumruya engel olamadım. Gözümden akan tuzlu su usul usul yanaklarımdan süzülerek düştü.
Bak anne kızın ağlıyor hani sen dayanamazdın şimdi neredesin?. Gel baba biricik prensesin çok üzgün, neredesin?.
Elimdeki fotoğrafa baktıkça yüzümdeki o buruk gülümseme beliyordu.Ardından gözümden yaşlar akır yere damlıyordu. O gün 18 yaşına girmiştim. Reşit olduğum yaşa... Babam kocaman pasta yaptırmış üzerine İyi ki doğdun biricik kızımız yazdırmıştı. Annem en çok istediğim telefonu almıştı. Mumları üfledikten sonra annem konfeti patlatmış babam yanağıma kocaman bir öpücük kondurmuştu.
Yan tarafıma bir ağırlık çökmüştü. Kimin geldiğini anlamıştım zaten sadece ikimiz vardık evde. Yanağımdaki yaşları elimle sildim ve dolu gözlerimle gözlerind baktım.
"Ne dedin de vaz geçtiler benden?" Sustu... Ne diyebilirdi ki? O ayırmamış mıydı bizi? Tek o suçlu değildi onun da farkındayım onun söylediklerini kabul ederek en az onun kadar annemle babamda suçluydu.
"Neden susuyorsun? Bir şey söyle ya cevap ver bana. Ne dedin de vaz geçtiler? Tehdit mi ettin? Ya da para mı teklif ettin? Bakma bana öyle boş boş cevap ver bana Karan bari bu soruma cevap ver" Sadece tehdit etmiş olmasını diledim. Ondan beklerdim bunu ama annemle babamın para için benden vaz geçmesine dayanamazdım. Dudaklarını araladı.
