Fake // Bankzitters

M.

Ik neem afscheid van de jongens en loop maar mijn auto. Een doodnormale avond voor velen, maar voor ons was het een speciale avond. We hebben een award gewonnen.

Nog nagenietend loop ik richting de parkeerplaatsen. Het is helemaal donker en ook opvallend stil op straat. In die stilte hoor ik toch iets ritselen. Meteen kijk ik om me heen. Wat een angst gelijk. "Jezus Matt doe normaal." Zouden de jongens nu zeggen. En ze hebben meestal ook wel gelijk, maar nu vertrouw ik het niet. Het voelt vreemd. Alsof ik achtervolgd word ofzo.

Eindelijk zie ik mijn auto. Het is nog ongeveer de enige auto hier. Ook deze parkeerplaats heeft iets engs in de duisternis, maar ik kan niet plaatsen waarom. Tot ik opeens een schim zie. Hij staat niet ver van mijn auto af. Ik wil het negeren en gewoon snel in mijn auto stappen, maar ik kan me niet bewegen.

De schim komt steeds dichterbij. Steeds meer richting mij. Nu, nu moet ik snel zijn. Nu is het moment om te rennen naar mijn auto, erin te stappen en weg te rijden.

"Hey Matthy!" Hoor ik een bekende stem dichtbij zeggen. Ik open mijn ogen, die ik blijkbaar had dichtgeknepen. De man kijkt me vreemd aan. Opgelucht haal ik adem voor ik begin te lachen om mezelf. Wat een angsthaas. Mark kijkt me nog steeds vreemd aan. Ja mensen, de Mark staat voor mijn neus. Niemand met kwade bedoelingen dus.

"Wat keek jij bang?" Vraagt hij. Nog steeds lachend om mezelf, verontschuldig ik me voor mijn vreemde gedrag. "Sorry, je kwam gewoon eng op me af." Lach ik. Mark schudt zijn hoofd inmiddels ook lachend. "Ik eng? Moet niet gekker worden." Na nog even bijpraten, besluiten we beide om naar huis te gaan. Mark was hier in de buurt bij vrienden van hem en had toevallig ook zijn auto hier geparkeerd.

"Doei he!" Roepen we nog maar elkaar en dan stap ik mijn auto in. Nu op weg naar huis. Op weg naar Carolijn. Op weg naar mijn bed.