Fake // Bankzitters

R.

Schreeuwend van verdriet. Schreeuwend van angst. Schreeuwend van afschuw.

Wat ik daar zie, wil ik niet zien. Een lichaam. Van Raoul. Wéér een maat van mij. Wéér één van mijn beste vrienden.

Op mijn hurken zit ik voor het water. Het water waar Raoul zo dichtbij in ligt, maar toch is hij zo ver weg. Lieke is weggerend. Ik denk naar huis. Maar ik kan niet wegrennen. Ik kan me niet bewegen. Alles blijft op hem gericht.

Heeft hij het zelf gedaan? Is hij geduwd? Hoe waren zijn laatste momenten? Heeft hij in angst geleefd? Had hij pijn? Is hij weer bij Matthy?

Allemaal vragen, maar zonder enige kans van antwoord. Het is verschrikkelijk.

"Zo verschrikkelijk dat je zelf niet meer door wilt?" Van verbazing draai ik mij om. Zei ik dat net hardop of kan deze persoon raden wat ik denk? Ik herken de stem trouwens vaag, maar weet even niet meer waarvan. Er is niet veel tijd om na te denken en om te draaien, want ineens voel ik twee handen mij duwen. Plons, zo het water is.

De plotselinge kou maakt me in één keer weer helder. Ik wil naar de kant, maar raak afgeleid door nog een plons. Als ik naar het gras kijk, waar ik net nog stond, zie ik dat de andere persoon er niet meer staat. Verbeeld ik me iets?

Plotseling komt er een enorme druk op mij. Het gewicht laat me naar beneden zakken. Geen tijd voor een hap adem. Met alle kracht probeer ik het van mij af te krijgen, maar het lukt niet. Nog even en ik stik.

Steeds benauwder. Steeds meer pijn. Steeds meer steken. Alsof er iemand met een mes in mijn longen steekt. Ik. Moet. Lucht.

Maar die lucht komt niet. Die lucht is weg. Verleden tijd. De tijd dat ik kon ademen is achter mij. Nu komt er een nieuw tijdperk. Dat ik niet hoef te ademen. Alleen rustig neerkijken op mensen op aarde. Maar ik, ik ben er bijna geen onderdeel meer van.

Mijn gehele leven speelt zich als een film af. Kleine Robbie. Robbie die met papa naar psv gaat. Robbie op school. Robbie die logeert bij opa en oma. Robbie, Robbie, Robbie. Allemaal Robbie's. Ze lijken allemaal anders. De één zo levendig, de ander verdrietig. De één blij, omdat het vakantie is, de ander verdrietig, omdat mama de school verlaat en hem achterlaat. Elk beeld is weer anders. Ergens heeft het iets vreemds, maar is het toch ook heel vertrouwd.

Robbie die begint met YouTube. Robbie die vrienden ontmoet. Robbie begint een kanaal met die vriendengroep. Robbie wint een award met die vriendengroep. Robbie blijft in de vriendengroep, terwijl er twee de groep verlaten. Samenwonen, kantoor, optredens.. het hele plaatje. Zijn perfecte plaatje.

Maar ook de plotselinge tegenslagen. Matthy + ongeluk. Raoul + vermissing. Raoul + water.

Robbie + water.

En dan geeft de film zwart beeld.