Fake // Bankzitters

Koen

Alles gaat fout. Alles in mijn leven is gewoon mislukt nu. Het ging allemaal zo goed. Maar één ongeluk maakte het verschil. Door één ongeluk ben ik niet meer mezelf.

En toen kwam de vermissing. We hebben uren gezocht. Met als eindstand: niks. Tenminste dat dachten we. Tot Lieke huilend binnen kwam. "Hij is dood." De woorden dreunen nog steeds door in mijn hoofd.

Het is inmiddels al ruim een week verder. Maar ik ben ingestort. Er is niet veel levend meer in mij. En al helemaal niet toen er ook nog een tweede nieuwtje kwam. Er lagen twee personen in het water. Één was nog duidelijk te herkennen. Rob. Robbie van de Graaf. Onze Rob. Hoe kan dat? Hoe kunnen er twee bankzitters in hetzelfde meer liggen? Allebei gewoon dood.

We hebben samen afscheid van ze genomen. Het was mooi, maar veel te vroeg. Na dagen huilen, ben ik gestopt. Ik heb geen tranen meer. Ze zijn op. Ik ben emotieloos geworden.

Dit alles zorgt ervoor dat ik niet meer normaal kan slapen. De hele tijd spoken er vragen door mijn hoofd. Wat deed Raoul daar? Maar vooral, hoe kan het dat Rob er ook lag, terwijl Lieke hem daarvoor nog had gezien? Kon hij het niet meer aan? Hij heeft Raoul als eerste gezien. Misschien wilde hij de trauma's voorkomen. Maar doe je dat dan zo?

En over Raoul gesproken. Kon hij het ook niet meer aan na Matt? Maar we waren nog met vier. We zouden elkaar helpen. Elkaar erdoorheen slepen. Ookal zou dat niet makkelijk zijn. Ookal zou het een traject van weet ik het hoeveel jaar worden. Uiteindelijk zou het ons lukken.

Nu zijn we nog met twee. Milo en ik. Misschien zijn wij wel de twee zwaksten van het stel. Na alles ben ik bang dat Milo zichzelf ook wat aan gaat doen. Want dat denkt de politie. Raoul en Rob hebben zelfmoord gepleegd. En toch twijfel ik daaraan. En ik weet niet waarom.

Er heeft zich zoveel afgespeeld in de afgelopen weken. Ik ben er moe van. Kapot. Vermoeid. Wil ik nog wel? Misschien. Ik weet het niet. Maar ik blijf vechten. Vechten voor ons. Vechten voor de Bankzitters.

Bankzitters. Het klinkt zo recent. Het is zo recent. Alsof we vorige week zijn begonnen met ons kanaal. Een kanaal dat begon als grapje, maar uitgroeide tot één van de grootste kanalen van Youtube Nederland. We zaten midden in ons hoogtepunt. Zouden nog van alles meemaken. Maar die plannen zijn verleden tijd. Ik weet niet of ik ooit nog een camera durf aan te raken.

Ik denk veel aan ze. Elke herinnering komt naar boven. Veel van het samenwonen. Misschien was dat wel de leukste tijd van mijn leven. Alles wat we daar hebben meegemaakt...Konden we het maar over doen.

Ik ben op dit moment heel erg bewust van het leven. Van het feit dat het zomaar voorbij kan zijn. Er hoeft maar één iemand een foutje te maken achter het stuur en het kan jou fataal zijn.

Één ongeluk heeft voor zoveel meer problemen gezorgd. Matthy weg. Raoul weg. Robbie weg. Milo en ik mentaal niet meer stabiel. Alle kleur verdwijnt langzaam uit mijn leven. Alsof ik in een zwart-wit scherm leef. In een film Misschien wel. Was het maar een film.

Eerlijk gezegd heb ik Milo niet meer gesproken. Niet omdat ik het niet wil, het lukt me gewoon niet. Bang dat ik weer iemand verlies die dichtbij me staat. Maar ik wil het wel proberen. Ik wil echt contact met hem zoeken. Hem laten weten dat ik er voor hem ben. Dat hij altijd bij mij aan mag kloppen als hij er doorheen zit. Zelfs midden in de nacht. Ik zal hem laten zien hoe belangrijk hij voor mij is. Hoe belangrijk onze vriendschap voor mij is. Dat hij echt een plek in mijn hart heeft. Net als de andere drie jongens. Bij hen is het al te laat om het ze te vertellen, maar bij Milo nog niet. Milo moet weten dat ik hem waardeer. Voor het zomaar ineens te laat kan zijn.

Dat vergeef ik mezelf dan nooit, maar dan ook nooit meer.