Fake // Bankzitters

Raoul

Vroeg in de ochtend, maar ik ben klaarwakker. Met een wazige blik staar ik voor me uit. Nee, nee dit kan niet waar zijn, blijf ik mezelf vertellen. Je droomt en wordt over een aantal minuten wakker uit deze nachtmerrie. Daarna ga je ontbijten en jezelf klaar maken om naar kantoor te gaan voor een opnamedag. Daar zie je alle jongens, inclusief Matthy, en heb je een gezellige dag.

Maar dat is een leugen. Fake nieuws. Het wordt nooit meer zo. Nooit. Dit is een nachtmerrie in het echte leven. Eentje waar je nooit uit kunt ontwaken. Deze blijft vanaf nu voor altijd. Altijd. Altijd..

De woorden galmen na in mijn hoofd. "Hallo bent u Raoul de Graaf? Ja? Oké, uw vriend Matthyas het Lam heeft vannacht een ongeluk gehad en heeft het helaas niet overleefd." Ze zeiden het zo makkelijk. Zij hebben er geen last van. Zij kunnen het hierna weer loslaten, want zij kennen hem niet persoonlijk. Zij komen straks thuis van hun nachtdienst bij hun vrouw en kinderen en gaan weer door met het leven. Maar ik niet. Mijn leven is niet meer compleet. Een stukje van mijn hart is gebroken. Verschrompeld. Weg.

En het ergste is nog, ik moet het de andere jongens vertellen. Die slapen nog. Die hebben nog nergens last van. Denken dat dit een normale kantoordag wordt.

Waarom alleen ik gebeld ben en de andere jongens niet? Ik weet het niet. Misschien omdat ik in de buurt van Matt woon of nou ja woonde. Misschien omdat....omdat...leegte, geen gedachtes. Ik weet het gewoon simpelweg niet meer.

Lieke ontfermt zich over Carolijn. En ik? Ik maak me met moeite klaar om weg te gaan. Niet eens wetende of ik het wel durf om de auto in te stappen. Kan ik dat wel? Raak ik niet ook terecht in een ongeluk? Kan ik me nog wel focussen op de weg? Gaan mijn tranen mijn zicht niet verbergen? Fuck.. Matt waarom? Waarom?

De jongens zijn vrolijk aan het kloten. "Roel? Hallo?? Roel?" Ik schrik op van een hand die voor mijn ogen zwaait. Het is Milo. "Wat is er met jou man?" Vraagt hij, maar tegelijkertijd hoor ik Koen zeggen: "Wat is Matt laat vandaag zeg!" De brok in mijn keel moet ik wegslikken. Nu is het moment daar. Ik moet het ze vertellen. "Uhm over dat...kom allemaal ff zitten." Mijn ogen op tafel gericht. Geen van de jongens durf ik aan te kijken. "Wat is er?" Milo zijn stem klinkt zacht in mijn oren. Mijn focus is weg. En zonder dat ik het zelf door heb komen de verschrikkelijke woorden over mijn lippen. "Matt is vannacht verongelukt." Mijn blik nog steeds op die tafel gericht. Nu durf ik al helemaal niemand aan te kijken. "Je maakt een grapje toch?" Voor mijn gevoel kijkt Rob me indringend aan. "Ja toch?" Volgt Koen. "Fuck.." Milo is de eerste die het zich realiseert.

Het is echt.