Fake // Bankzitters

Epiloog

Deze vijf jongens. maandenlang hingen ze aan mijn prikbord. Maandenlang heb ik ze gevolgd. Ze geobserveerd. In de gaten gehouden. Inmiddels weet ik meer over ze dan zij zelf ooit te weten zouden komen.

Ze zagen me niet aankomen. Ze hadden niks door. Voor hen was ik net als ieder ander persoon, maar voor mij waren zij de meest interessante personen op aarde. Ze waren mijn project.

Ze zijn fake. Nep. Vreselijk irritant. Jullie zagen het misschien niet, maar alles wat ze deden was nep. Niks was oprecht. Ik weet het zeker.

En daarom, daarom is het goed dat ze nu kapot zijn. Voorgoed verdwenen. Over een tijdje zijn ze vergeten.

Je vraagt je af wie ik ben, waarom ik dit heb gedaan en wat nou precies mijn doel was. Daarom even een kort voorstel rondje.

Hoi, mijn naam is Mark. Ooit was ik één van hun. Ooit was ik zelfs onderdeel van de bankzitters. Ooit waren we met zeven. Matthy, Koen, Raoul, Milo, Robbie, Mathijs en ik. Mathijs en ik waren gestopt. Die gore bloedzuigers gingen door. Alleen maar voor de fame. Zie je nu dat ze fake zijn?

Waarom? Omdat ze het verdienden. Na alles wat ze mij hebben aangedaan. Me belachelijk gemaakt. Maar ook omdat ze het niet verdienden. Ze verdienden het niet om zo groot te zijn. Niet op de manier hoe ze het voor elkaar hadden gekregen. Alles voor de views. Hoe nep.

Mijn doel? Ze kapot maken. Tot er geen enkel beetje meer over was van hun. En eerlijk? Het is fantastisch gelukt. Mijn plannen zijn gelukt. Sommige iets eerder dan de anderen. Zoals bij Robbie. Het plan was eerst om hem nog iets langer te laten leven, maar het kwam op dat moment perfect uit om hem ook in het water te duwen. Het zou gaan om zelfmoord. Net zoals bij Raoul, Koen en Milo. Geen enkele aanwijzing naar moord op hen. Alles leek op zelfmoord. Perfect dus.

Matthy leek op een ongeluk. Ik had me vermomd nadat ik hem was tegengekomen op de parkeerplaats. Stapte in een wit busje en reed langzaam achter hem aan. Hij zag me wel, ik weet het zeker. Hij hield mijn busje in de gaten. Zeker bij het stoplicht. Hij zag me, maar ook weer niet. Net als op de parkeerplaats. Ook toen zag hij mij, maar hij zag niet mijn ware aard. Hij zag niet hoe ik écht was. Dat hebben ze alle vijf nooit gezien. Maar goed, terug naar Matthy. Ik was aan het bellen met Mathijs. Op mijn teken moest Mathijs gaan rijden en Matthy scheppen. En dat lukte. Dan kom je bij het punt dat de politie onderzoek gaat doen. Het busje van Mathijs hadden we zo gemaakt, dat het leek alsof er echt geen controle meer over te houden was. En tadaa, niemand die onze ware aard heeft ontdekt. Perfect. Alles ging perfect.

Tot op het laatste moment. Milo wankelde, maar bleef staan. Mathijs en ik gooiden alles in de strijd om hem op het spoor te krijgen. Dat lukte, maar Milo trok Mathijs mee in zijn val. Mathijs had geen schijn van kans. Drie mensen in één klap dood. Twee die het verdienden, één was een ongeluk.

En over dat insta account.. Tuurlijk had ik die aangemaakt. Tuurlijk was het nep. Tuurlijk waren de anderen al dood. Tuurlijk zouden ze hun vrienden niet in real life meer zien. Maar toch geloofden Koen en Milo dat ze hun beste vrienden weer zouden zien. En eigenlijk is dat niet eens heel erg gelogen. Ze zien ze nu. Nu zijn ze bij elkaar. Beter voor hun, beter voor iedereen. Ze zijn bij elkaar in de hel. Of de hemel. Wat het ook mag zijn bij hun.

Maar er is nog één ding. Sporen. Ik wilde alles filmen. Zo kon ik het nog terugkijken. Matthy heb ik stiekem gefilmd. Het ongeluk dan. Raoul en Robbie heb ik niet kunnen filmen. Het waren impulsieve ideeën plus ik moest ze zelf onder water houden. Koen heb ik wel gefilmd. Dat wisten ze niet, de camera was niet te zien. Verborgen camera dus. Milo is daar ook op te zien. Er is alleen één probleem. Doordat Mathijs door Milo werd meegetrokken, is die dus ook te zien. Via Mathijs is de link naar mij vrij snel gelegd. Ik wilde eerst een YouTube video ervan maken, maar dat plan is in duigen gevallen. De sporen moeten dus uitgewist worden. Toch is dat wel zonde van de moeite die ik heb gedaan voor de beelden. En dus ga ik de sporen op een andere manier uitwissen. Zo komen ze nooit bij mij terecht. Zelfs niet als de beelden gelekt worden.

~

De brug is hoog. De wind blaast me bijna omver. Nog één hap lucht voor ik ga. Gewoon omdat het nu nog kan.

En dan spring ik. Diep het koude water in. Nog even en ik ben weg.

De bankzitters is vanaf nu verleden tijd.

Een afgesloten hoofdstuk.