Fake // Bankzitters

M.

Beetje bij beetje gaat mijn leven beter. Beetje bij beetje kom ik erbovenop. Mijn vriendin is trots. Ik ben ook trots. Voor de eerste keer in tijden voel ik me sterk. Sterk genoeg om mijn social media te bekijken.

Als ik Instagram open, sta ik ingelogd op het bankzitters account. Ik slik de brok in mijn keel weg. Dit mag mijn goede dag niet verpesten. Nu moet ik doorzetten. Me niet laten afleiden door deze emotionele rollercoaster.

Eerst terug naar mijn eigen account. Het bankzitters account even laten voor wat het is.

Direct komt er een foto naar voren. Het is de eerste foto die ik tegen kom op mijn account. Mijn maag draait rondjes. Maakt salto's. Nog even en ik kots al mijn eten van vandaag er weer uit. Ik zie een foto van de drie mensen die ik nu mis in mijn leven. De drie waardoor ik mijn stabiele leventje kwijt ben. Maar ook de drie waar ik misschien wel het meeste van houd. Matthy, Raoul en Robbie.

Een specifieke foto. 0 likes. 0 comments. 2 minuten geleden erop gezet. Het enige wat er bij staat is een caption. Voor de rest is het een levensloze foto. Wel eentje waar ze op lachen, er energiek uitzien met veel levenslust. Maar de keiharde waarheid geeft het toch een grauwe sfeer.

Ik lees de caption.

Kom naar Utrecht Centraal als je ons wilt zien.

Wat?

Kom naar Utrecht Centraal als je ons wilt zien.

Na nog een aantal keer lezen, blijft de zin hetzelfde. Wil ik ze zien? Ja tuurlijk! Maar dat kan toch niet?

Toch ga ik. Ik ben nieuwsgierig. Te nieuwsgierig. Mijn gedachten gaan uit. Helder nadenken doe ik niet meer. Zonder iets tegen mijn vriendin te zeggen, vertrek ik naar Utrecht Centraal.

~

Een melding. Het account volgt me. Een nieuw bericht komt bovenaan te staan. Weer een foto met zijn drieën.

Weer een caption.

Kom naar spoor 20.

Spoor 20. Helemaal aan de andere kant van het station. Maar voor deze keer boeit het me niet hoe ver ik moet lopen. Als ik die gasten straks maar kan zien.

Ik loop richting het spoor. Toch heb ik het gevoel dat er iets achter mij is. Alsof iemand me volgt. Dus draai ik me om. Gewoon even voor de zekerheid.

Ik zie wel iemand. Ik herken hem, zijn houding en hoe hij loopt. Koen is hier ook. Hij komt rennend op mij af.

"Heb jij die post ook gezien?" Vraagt hij buiten adem. Ik knik. Beide zijn we blij. Beide willen we de jongens zien. Nog even..

~

Niks op spoor 20. Nou ja, op die twee mensen na ofzo, is er niemand. Tenminste geen Rob, Matt of Roel.

Koen krijgt weer een melding van Instagram. Deze keer is het een DM met een foto. Een foto van Koen en ik. Net een seconde geleden gemaakt bij het spoor.

We moeten verder van het spoor lopen. Mensen zouden ons blijkbaar niet mogen zien.

Of we nog logisch nadenken? Nee joh, we willen gewoon de jongens zien.

En dus gaan we verder. Tot we een aantal gedaantes in de verte zien. Nu komt het moment. Nu gaan we de jongens zien.

Maar hoe kan dat eigenlijk? Is hun dood in scène gezet? Koen en ik hebben ze alledrie niet gezien. Wij hebben nooit kunnen bevestigen dat zij het waren. Wat een gedoe ook eigenlijk. Niet over nadenken. Je ziet vanzelf wel of het ze zijn of niet.

~

Twee mensen. Waar is de derde? Ze draaien zich om. Maar? Dit zijn de jongens niet?

Koen wilt wat zeggen, maar krijgt geen tijd. Hij wordt geduwd.

Ik krijg ook een duw. Ik wankel, maar sta nog redelijk stabiel. Nog een duw. Vier paar handen op mijn rug. Geen evenwicht meer. Ik val.

Gerinkel.
Geraas.
Een klap.

~

Daar liggen twee personen. Er is vrij weinig van ze over. Helemaal vermorzeld door de trein.

Het lijkt op zelfmoord. Maar ik weet dat dat niet echt zo is. Ik heb het een seconde geleden nog meegemaakt. Ik, Milo, Milo ter Reegen. Ik lig daar. Hij ligt daar. Ik stap volledig uit het lichaam. Zie vier personen voor me staan. Mijn vrienden. Mijn beste vrienden. Ik ga naar ze toe. Nog één keer kijk ik om naar het levenloze lichaam. De twee levensloze lichamen. Maar ik weet dat we nu weer samen zijn. Met zijn vijven.

De laatste glimp van de bankzitters.