KIZ VE ÖFKESİ

22 ❈ KIZ VE RUHLARI

24.03.2023

(58. bölüm yarın gelecek.)

💠Eminem, Superman (slowed)

JEANNINA
KIZ VE RUHLARI
ELLİ YEDİNCİ BÖLÜM
🐺

Gunnar'ların evinden çıktıktan sonra tek yapmak istediğim Lavia'da biraz dolaşmak, sonra da yorgunluğa sarılarak uyumaktı. Olmadı. Önce çocuklar geldi, sonra çocukların zihni. Kaybolmaya başladığımda ise Achilleas dibimde bitti. Bana nerede duracağımı hatırlattı ama dik durmayı unutturdu. Sözleri karnıma hançer gibi saplandı, ağırlığı içime yayıldı.

Achilleas'a, akademideyken, benimle konuşmasını söylediğimde gerçekten uzak durmuştu. Sadece bakışları üzerimde kalmıştı. Şimdi ise her uyuduğumda yanımda olacağını söylerken aramıza nasıl mesafe koyacağını anlayamamıştım. Blöf olduğunu düşünmüştüm çünkü ormanda uykuya dalmış, daha doğrusu bayılmıştım, uyandığımda ise hala gecenin bir yarısıydı ve Achilleas'ın üstünde, odasındaydım. Beni buraya o getirmişti; gerçekten de bilincimi kaybetmiş olmalıydım ki şimdiye kadar fark etmemiştim.

Gözlerimi kolunun iç kısmına, ruhlarla kaplı izine diktim. Hareket etmedim. Uyuduğunu biliyordum ve ihtiyacı olanı alabilmesi için onu rahatsız etmeden kalkmam gerekiyordu. Ayrıca onunla konuşmak da istemiyordum çünkü söylediği şey, bana aşık olduğu yalanı, çok büyük darlamıştı içimi. Öyle ki, bayılmasam uyuyamazdım. Bundan sonra bilincim kaybolmadığı sürece uyuyabileceğimi sanmıyordum.

Ruhlara dönüştüm yavaş yavaş ve fark ettirmeden. Achilleas kıpırdandı ama uyanmadı. Ay ışığının aydınlattığı odada, bir süre gözlerimi ondan alamadım. Alnına düşen kahverengi, ucu siyah saçlarına baktım. Uyusa bile açık kalan simsiyah sol gözüne, bir yanı kusursuzken diğeri izlerin acısına uğramış yüzüne baktım. Yara izinin bana daha hoş gelmesi bencillikti ama hayran kalmaktan kendimi alamıyordum.

Bedeni onu ilk gördüğümde kusursuz haldeydi. Şimdi, ince yıldırımlar şeklindeki siyah dövmeler göğsüne kadar ulaşmıştı ve suratının sol kısmı hasarlıydı. Ama ruhu... Düzeliyordu. Güçkapanın hasarı iyileşiyordu.

Ona baktıkça, üstünde uyumama izin vermesinin bir lütuf olduğunu düşünmeye başladım. Achilleas'la ilgili her şey bana hem kötü, hem de fazla iyi geliyordu. Ona aşık olmam mümkün müydü? Açıkçası, aşkı içimdeki ruhların anılarından öğrenmiştim. Her biri farklıydı. Bazıları zararlı, bazıları iyileştiriciydi. Ve ben... Achilleas'a aşık değil de takıntılı olabileceğimi düşünmeye başlamıştım.

Asla gidemeyeceğimi, o inanmasa da, biliyordum ama beni kovalamasına bayılıyordum. Peşimden koştuğu her sefer parçalandığını biliyordum çünkü gideceğime inanarak, çaresizce yapıyordu bunu. Deli olduğumu, farklı zevklere sahip olduğumu biliyordu ama güvensizliği yüzünden anlayamıyordu. Benim gibi ikilemdeydi o da. Bu bir bakıma iyiydi. İkilemini kaybeder ve onu kırmaya asla son vermeyeceğimi fark ederse... Bencilliğim beni, istemesem de, bırakmasına sebep olacaktı.

Yavaşça odadan ayrılıp koridorlara çıktığımda Olesya'yı gördüğüm, kucağında Esya vardı. Ocallaghan ile Aurora'nın kapısı açıktı ama uyuyorlardı, hatta onlar da yorgunluktan bayılmış gibiydi. Esya ise uyanıktı, ona mırıldanan Olesya'nın kucağında sallanıyordu.

Aurora, Ocallaghan, Faylinn ve Grant evdelerdi.

Normal formuma dönerek "Sorun ne?" diye fısıldadım.

"Sorun yok. Esya uyanmıştı, Ocallaghan ve Aurora çok yorgun olduğu için yardımcı olayım dedim. Ben iyiyim çünkü." diyerek mırıldanmaya devam etti. Neden bilmiyorum, kalbim sıkışıverdi.