Geçmiş ve gelecek birbirine karışırken bir pusulanın içine kapatılıyorum. Avuçlarımda biriktirdiğim gerçekliği birbirine çarpıp karıştırırken hapsedildiğim pusula bir dağdan aşağı bırakılıyor, sarsılıyor. Taklalar atarak yuvarlanıyorum.
Sonra... So...
Beynim bedenime öyle bir emir vermişti ki tek bir şeye odaklanmıştım. Kaçmak.
Arkamdan gelen o kişiyi duyuyordum. "Kaçma!" diye gürleyen sesi çok tanıdıktı. "Yorulmadın mı? Kaçma artık," diyordu ama ben onu umursamadım.
Yolun sonu uçurumdu ve ucuna ulaşırken uçamayacağımı biliyordum ama durmuyordum. Gözlerim, karşımdaki denizi, maviliği görüyor, durmuyordu. Sert rüzgârın koynunda salınan saçlarımı yüzümden çekerken arkamdaki her kimse bana yetiştiğini hissediyordum. Derin bir nefes alıp son gücümle koştum.
Uçurumun ucuna geldiğimde bunu umursamadım. Peşimden gelenin kim olduğunu görmek için denize arkamı dönüp kendimi geriye atarken onu gördüm.
Onu gördüm! Kollarımı iki yana açarak sonuma kucak açtım.
Zihnim, onu gördün, diye bağırıyordu.
Onu gördün! Bak, onu gördün!
Kendinden kaçtın, onu gördün!
O, bendim. Kendimden kaçıyordum.
Nefes nefese gözlerimi açtığımda kulaklarıma dolan zil sesiyle irkildim. Uykulu, sersem bir halde ayağa kalkıp odadan çıkarken etrafta yankılanan zil sesi başıma ağır darbeler vuruyordu. Gözlerimi ovuşturarak kapı dürbününde baktığımda geri çekilip oldukça şaşırmış bir şekilde kapıyı açtım.
"Günaydın, küçük hanım!" diyen Haluk amcaya şaşkın şaşkın bakıyordum.
"Günaydın," diyerek geri çekildiğimde içeri girmesiyle kapıyı kapattım. "Senin geleceğini tahmin etmemiştim."
