Geçmiş ve gelecek birbirine karışırken bir pusulanın içine kapatılıyorum. Avuçlarımda biriktirdiğim gerçekliği birbirine çarpıp karıştırırken hapsedildiğim pusula bir dağdan aşağı bırakılıyor, sarsılıyor. Taklalar atarak yuvarlanıyorum.
Sonra... So...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
instagram: zynepguvercin
instagram: dunyakuzey
twitter: zeynepguvercin_
spotify: mitolojik.biri (kehribar zehri için liste var)
Oy ve yorumlarınızı eksik etmezseniz sevinirim.
YENİ BÖLÜM SINIRI 500 OY VE 600 YORUM
🍂✨
♪Bülent Ortaçgil - Kimseye Anlatmadım♪
♪Birsen Tezer - Çığlık Çığlığa♪
🍂✨
Eve varana kadar kendimi tutmuştum. Ama daireye çıktığımda ve kendimi eve atıp kapıyı ardımdan kapattığımda patladım. Aynı çocukken bir hevesle havaya atıp geri bana düşerken tutmaya çalıştığım ama patlayıp beni baştan aşağı ıslatan su balonu gibi bir anda patlamıştım. Hıçkırıklarım yeni bir hayat yaşamayı düşündüğüm evimin duvarlarına kazınmıştı. Kendimi zorla banyoya, ardından da küvete attığımda arkama yaslanıp, dizlerimi kendime çekerek ağladım.
Acı avuç içlerimdeydi. Kutsal toprak sayarak yüzüme, ellerime ve göğsüme sürerken tenime acıyı kendi ellerimle bulaştırıyordum. Kime kızacağımı bilmiyordum. Kuzey'in acı içindeki perişan hali gözlerimin önüne geldikçe onun için üzülüyordum ama olmuyordu, yapamıyordum. Üzüntüme karşı öfkem ve kırgınlığım daha ağır basıyordu. Her şeyi anlatmamıştım ama bir bakışıyla ruhumdaki yaraları, kırgınlığı gören bir adam nasıl yapardı bunu?
Kuzey'in ismini öfkeyle söylediği Kutay'ın yerine geçmesini istemiyordum. Onun da, Kutay gibi babamın karanlığına batmasını istemiyordum. Kuzey, beni görerek elimden tutan ilk kişiydi ve ben, onunla kurtulmayı umarken onun kaybolmasını istemiyordum.
Korkuyordum. Babam gözlerimin içine bakarak bana savaş açmıştı. Kuzey'i bildiğine o kadar emindim ki! Neler olduğunu bilmiyordum ama Kuzey'i yanına bilerek aldığına emindim. Kutay'ın yerini yok edebileceğini gösterirken acımasızdı. Bana acıması olmadığını, o çok hayal ettiğim baba-kız sevgisini bir gün asla ama asla göremeyeceğimi açıkça göstermişti. Yine açıkça bana sevdiğimiz herkesin yok olabileceğini öğretiyordu. Neden artık sevginin gerçekten hâlâ var olduğuna inanmıyordu?
Kuzey'i avucunun içine almasını, kuklası yapmasını istemiyordum.
Sıcak su tenimi uyuşturmaya başlamıştı ama içimde hissettiklerimin asi bir akıntıdan farkı yoktu. Uçsuz bucaksızdı. Sonuna varılmıyordu ve bu benim ölümümdü.
İçimdeki endişe tohumları Kuzey'in evime gelmesini düşündükçe kalbimin ölü topraklarının içinde can buluyordu. Yatağımın içine kıvrılıp karanlığın içine kendimi hapsederken korkumu umursamıyordum.
