Geçmiş ve gelecek birbirine karışırken bir pusulanın içine kapatılıyorum. Avuçlarımda biriktirdiğim gerçekliği birbirine çarpıp karıştırırken hapsedildiğim pusula bir dağdan aşağı bırakılıyor, sarsılıyor. Taklalar atarak yuvarlanıyorum.
Sonra... So...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
instagram: zynepguvercin
instagram: dunyakuzey
twitter: zeynepguvercin_
spotify: mitolojik.biri (kehribar zehri için liste var)
Oy ve yorumlarınızı eksik etmezseniz sevinirim.
YENİ BÖLÜM SINIRI 600 OY VE 600 YORUM
🍂✨
♪Pinhani - Nehirler Durmaz♪
🍂✨
Çocukken anlatılan masallar vardı. Yaramazlık yapmamaya, uslu durmaya, hayaller kurmaya dair. Ben, masallarla büyüyen bir çocuk olmadım. Annem, masal anlatacak kadar hayatımda kalmadı. Belki de anlattı ama ben hatırlamıyordum. Babamın masal bildiğinden şüpheliydim. Masallar insanların hayallerini süsleyerek oluşurdu ve şayet babamın bildiği bir masal varsa, masalı da onun gibi soğuk ve karanlıktır.
Dile getirmiyordum belki ama babamın soğuk, uzak duruşu beni içten içe parçalıyor, öldürüyordu. Kimseye babam beni sevmiyor, diyemiyordum.
Masallarda iyi kalpli insanlar mutluluğa ulaşırken onları koruyan bir evleri olurdu. Benim öyle bir evim yoktu. Onunla tanışana kadar. Yaşadığım yeri, babamı evim olarak görmüyordum ve hayatıma bir anda giren adamı evim sayıyordum. Benim evim, limanım Kuzey'di.
Saçlarımda dolaşan soğuk parmaklarının dokunuşlarıyla uykumdan sıyrıldım. Soğuk havaya esir düşmüş kokusu buzdan, ince izler bırakarak ciğerlerime sızdı, her bir hücremi titretti. Burnunu enseme gömerek derin bir nefes alırken beni göğsüne çekip sıkıca sardı, uykumdan tamamen sıyrılmıştım. Bir kolunu boynumun altından geçirip diğerini belime sardığında, eli göğsüme bastırdığım elimi sıkıca tuttu. Kokumu göğsüne hapsederken yavaşça ona doğru döndüm ve yorgun yüzüyle karşılaştım. Uykusuzluğu, yorgunluğu yüzünden anlaşılırken, kalbim hüzünle sıkıştı.
"Babam, seni çok yoruyor," diyerek sıcak elimi yanağına sardığımda soğukluğuyla ürperdim. Günler hızlıca geçip giderken Kuzey'in işlerinin arttığının farkındaydım. Babamın yanında çok fazla vakit geçiriyordu ve bunu istemiyordum. Onu, babamdan uzak tutmaya çalıştıkça yorgun düşüyordum ve bir şekilde ikimizin de sinirleri geriliyordu. Barda geçirdiğimiz anların birinde bana karşı gerçekleştirdiği çıkışından sonra aynı tavrı sergilememeye çalışsa da, iki gün önce aynı şeyler gerçekleşmişti. Babamın odasından sık sık taşan öfkeli kükreyişlerini duyuyordum ve herkes bundan nasibini alırken Kuzey'in sinirleri gerilmişti. Sadece görüşemediğimiz için bir şeyler yapmamızı istediğimde tartışmıştık. Onunla seslerimizi yükseltmeye asla alışamayacaktım, her seferinde bocalıyor ona kırılıp küsüyordum.
