Only him

1.4

- No chodź! - zaśmiałam się ciągnąc go za ręke. Szliśmy przez piszczystą drogę. Była właśnie połowa maja, słońce grzało a dookola było jeszcze bardziej zielono niż wcześniej.

- Daleko jeszcze? - zapytał z uśmiechem w drugiej ręce niosąc koszyk, w którym to mieliśmy trochę jedzenia i koc. Chłopak na początku nie był chętny, abyśmy wychodzili po południu, chyba wolał w ten wolny dzień po prostu poleżeć.

- Troche cierpliwości, Pablo - uśmiechnełam się delikatnie. Zaraz po moich słowach dotarliśmy do celu. Wielki dąb a dookoła pole i wzgórza. To tu spędziłam całe dzieciństwo.

- No tego się nie spodziewałem - przyznał rozkładając koc pod drzewem.

Kiedy to sobie przypominałam stałam dokładnie w tym samym miejscu co jakiś czas temu, z tym samym kocem o tej samej porze dnia. Czasami specjalnie katowałam się starymi wspomnieniami. Lubiłam czuć ten ból oraz bezsilność i świadomość, że te chwile już nie powrócą.

Zanim usiadłam, obeszłam drzewo i znalazłam wyryte w nim serduszko o nieregularnym kształcie.

- Powinienem się bać, że nosisz składany scyzoryk w skarpetce?- zapytał patrząc na mnie ździwiony kiedy nakładałam spowrotem buta.

- Bać się o mnie czy o kogoś kto by dostał tym nożkiem?- zapytałam a Pablo się zaśmiał. Ucałował mnie w głowę.

- Chyba nie istotne.. Co chcesz z tym zrobić?- zapytał a ja akurat wstałam. Wbijałam kolejno scyzoryk tworzac kształt połowy serduszka. Kiedy skończyłam podałam ostre narzędzie chłopakowi.

- Twoja kolej, druga połowa jest twoja

- A inicjały?

- Nie, są zbyt oklepane - prychnęłam i spojrzałam na jego część serduszka. - Ej! Jest troche większa - dodałam.

- Na tyle duża aby dać ci więcej miłości i ochronić twoją część - powiedział i ucałował mnie w usta.

Nawet nie zauważyłam kiedy łzy zaczęły wypływać z moich oczu. Tępo wpatrywałam się w większą część serca.

- Więc gdzie teraz jesteś, hm? Miałeś mnie chronić.. - powiedziałam do siebie. Czujac jak bezsilność ogarnia moje ciało, położyłam sie na kocu. Nawet nie zauważyłam kiedy zasnęłam.

Zapewne troche pospałam, ponieważ obudziło mnie coś mokrego na twarzy. Uchyliłam powieki i usłyszałam szum deszczu. Było go troche mniej bo drzewo miało sporą koronę. Przetarłam oczy i podnioslam z ziemi od razu chwytając za koc aby go nie zwiało. Chyba zanosiło się na burzę, bo w oddali zbierały się już ciemniejsze obłoki. Postanowiłam wrócić do domu.

Przechodziłam obok małego jeziorka, które i tak z widokiem robiło spore wrażenie.

- Elizabeth nie wiem czy to dobry pomysł, zaraz będzie padać - powiedział kiedy ściągałam buty a zaraz potem spodenki i koszulke.

- Proszę! Woda jest taka ciepła! - dodalam wchodząc do jeziorka. - Tylko na chwilę! Jeśli zacznie padać to i tak będziesz mokry! Co to za różnica?!- zapytałam głośniej bo Pablo dalej stał na brzegu.

- No dobra! - westchnął i ściągnął ubrania wchodzac za mną - Eliza nie odchodź tak daleko, nie umiesz pływać! - dodał opiekuńczo. Zatrzymałam sie w miejscu, aby na niego zaczekać.

Założyłam dlonie na jego karku a chłopak umieścił swoje na mojej talii.

- Z tobą chyba nigdy nie będzie mi sie nudzić - zaśmiał sie całując delikatnie moje usta.

- A z tobą chyba nigdy nie stanie mi sie krzywda - powiedziałam nawiązując do jego nadopiekuńczości.

- Nigdy

Z zamyśleń wyrwał mnie huk. Zaczeła się burza, przeklnęłam cicho pod nosem i owinęłam się kocem aby nie zmoknąć.

Dopiero po piętnastu minutach byłam w domu. Odrzucilam mokry koc na fotel w przedpokoju i ściągnelam buty.

- Wróciłam! - krzyknełam i przeszłam do salonu. Moja mama oglądała coś na telewizorze i szydełkowała.

- Jak było? - zapytała kiedy ucałowałam ją w policzek i zajełam miejsce obok. Oparłam głowe o jej ramie i westchnęłam głeboko z żalu.

- Mamo.. - zaczęłam - Nie moge sobie z tym poradzić, przyznaje ale nie potrafie

Głos mi się załamał a gula w gardle narastała, oczy zaczęły piekielnie szczypać mnie od łez.

- Oj słoneczko, jeszcze wszystko się ułoży zobaczysz - ucałowała mnie w głowę. - Kto wie, może nawet wrócicie do siebie?

- Nie ma takiej opcji, on.. on już kogoś ma

- Jeśli ma być ci pisany to będziecie razem mimo wszystko

Więcej łez spływało po moich policzkach. Mama pozwoliła mi się wypłakać w jej ramię. Nawet ściszyła telewizor co było czymś nowym bo nigdy tego nie robiła, nawet jeśli kończyłby się świat, nie ściszyłaby swojego ulubionego programu.

Kochałam moją mamę.