"They used to mean the world to each other. But even the strongest love can fall apart. Years after, they meet again. Would it completely drive them apart or would they find a way to rekindle their love?"
I am still working on "ALWAYS & FOREVER". Th...
Hello everyone! It's been a minute. Work is life these past few days. But here you go. I hope you'll enjoy this chapter. I will try to update ASAP! ❤️🤗
********
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
Hindi ko maiwasang maluha sa instagram post ni Tricia. Carys is growing up so fast. She just turned 2 months. In no time she will be mad at me for kissing her in front of everyone. Can she just stay as a little girl?
Waah!
Sleep has been the most difficult thing to tackle. Ang pagiging magulang ay may kalakip na malaking responsibilidad. But I wouldn't trade it for anything. Dahil sa tuwing tumatawa si Carys, hayyy para akong natutunaw. Tuwing tumatawa siya paulit ulit ko ring nararamdaman kung paanong nahulog ako sa Mommy niya.
Aside of taking care our beautiful daughter busy rin kami sa pag aayos ng kasal. Gusto namin na bago binyagan at mag birthday si Carys ay kasal na kami sa simbahan.
Carys is now sleeping in the co-sleeper.
"Napaka uneasy niya today, Love. Mabuti nagpababa na siya ngayon. Halos maghapon gusto lang karga karga." Tricia crawled in to our bed.
I hug her. She looks tired. Bago pa ako bumalik sa trabaho sinabihan ko na siya na kumuha na kami ng yaya para naman may makakapalitan siya sa pag aalaga kapag nasa trabaho ako. Pero ayaw niyang pumayag. Ayaw niya kasi baka raw lumayo ang loob ng anak namin sa amin. Yung ibang bata raw mas close pa sa yaya kaysa sa mga magulang.
"Thank you for all that you do, Love. Sabi ko naman sayo kumuha na tayo ng yaya para may nakakatulong ka kapag wala ako."
She look up to me. "I've been thinking nga Love na paluwasin na lamang yung dati naming angel sa bahay. Pero pinag iisipan ko pa ha, hindi ko sinasabing pumapayag na ako."
Siya ang boss. Siya ang masusunod.
"Sabihan mo lamang ako, ikaw boss ko e. Love, hindi ko pa nga pala naibibigay ang push present ko sayo." Kumalas ako sa yakap sa kaniya. Kinuha ang regalo ko sa drawer at iniabot sa kaniya.
"You know that you don't have to. But what is this?"
She opened the envelope. Gulat na gulat siyang humarap sa akin.
"Totoo ba 'to? Amanpulo, Love?"
I nodded.
"Why?" she asked
"Why not?" balik tanong ko.
"I mean mahal dito. Hindi naman sa minamaliit ko yung kakayahan mo pero sure ka ba talaga dito? Okay naman na ako sa Batangas, o kaya sa Bataan. Amanpulo 'to Love. Amanpulo. Yung turon dito libo libo."
