Hayatı uykularından kaçmakla geçmiş yalnız bir kız geçirdiği trafik kazası sonrası hastanede uyutulduğunda rüyasında gördüklerini aklından çıkaramaz. Bir katil, bir kurban ve bir cinayet...
Kendi geçmişinden kaçmaya devam mı edecek yoksa kırık bir...
Bölüme başlamadan önce, yıldızlarınıza basmanızı rica edeceğim. İyi okumalar!
Bölüm Şarkıları: Des Rocs- Maybe I Arctic Monkeys - D is for Dangerous
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
"Sanki, gözleri açık iken uyuyordu; sanki, uyanıklık âleminde rüya görüyordu." Namık Kemal
*13. Bölüm: Takip*
Uyandım. Yüzüme vuran güneş ışığı göz kapaklarımın gözlerime çektiği ince perdenin altına ulaşırken zihnim uykunun bulanık kollarından her geçen dakikada beni gerçekliğe sürükledi. Hazırlanan güzel bir pazar kahvaltısının kokusu yok sayamayacağım kadar davetkar gelirken, arka plandaki sesler her saniye biraz daha arttı. Başımı koyduğum yastığın yumuşacık dokusu, içinde yattığım yatağın yeni yıkanmış nevresim kokusu zihnimin gerçekliğe dönüşüyle birlikte vücuduma inanılmaz bir keyif verdi.
Göz kapaklarımı araladığımda, bir elimi ağzıma götürerek esnedim. Kırpıştırdığım gözlerim perdenin çekili olmadığı cama yöneldiğinde çok uzun zamandır durmadan yağan yağmur, sonunda gökyüzünde üstlendiği egemenliğine kısa bir ara vermişti. Uzakta görülen kara bulutlar güneşin ışığını bir süre kesmeyecek gibi duruyordu.
Bir kez daha gözlerimi kırpıştırdım, başım yastığın içine gömülürken biraz daha uyumak istedim. Beynim, kafatasıma büyük geliyor gibi, en ufak hareketimde ağrı veriyordu. Gece ne kadar çok içtiğimizi hatırladım.
Zihnime doluşan gerçekle duraksadım, aslında gerçeklerle. Huzurluydum, değil mi? Acı çekerek, ağlayarak uyanmamıştım. Yataktan doğruldum, zihnimin içinde sıraya girmekte zorlanan ve her biri birbirinin önüne geçmeye çalışan düşüncelerimi toparlamaya çalıştım. Kabus görmemiştim. Gece, her nasıl olduysa hiçbir cinayeti, hiçbir kurbanı ve hiçbir katili rüyalarıma misafir etmemiştim. Hiç kimsenin öldürülmesini izlememiştim.
Nasıl olabilirdi? Bu mümkün müydü? Avuç içlerimle gözlerime bastırıp başımın ağrısını dindirebilmeyi denedim. İçki içtiğim için miydi yoksa? Zihnim her zamanki gibi çalışamamış olabilirdi belki de.
Ya da... Aklıma gelen başka bir sebep vardı. Bütün bunlara yol açan Kaan Behram olabilir miydi? Daha önce, bayılıp hastaneye kaldırıldığım akşam geldi aklıma. Evime uğrayıp bana teşekkür etmek istemişti. O zaman sarhoş değildim. O zaman uyandığımda da rüya görmemiştim. Nasıl olduğunun üzerinde duracak kadar bir fikrim, bunu Kaan Behram'a bağlayacak kadar bir bağlantım da yoktu. Fakat şimdi, yeniden olmuştu. Onun evinde, onun yatağında uyanmış, rüya görmemiştim.
Duraksadım, ellerimi gözlerimin önünden çektim. Bir düşünce daha diğerlerinin önüne geçip dikkatimi çekmeyi başardı. Onun yatağında yatıyordum. Dışarıya baktığım cam onun odasının camıydı, karşımda duran dolap onun dolabıydı ve bu yatak da öyle.
