Zorbarda

25

O sırada hiç ama hiç beklemediğim bir şey oldu.

Sımsıkı kapattığım gözlerimi araladığımda Arda'nın güldüğünü fark ettim. Sinirliyken nasıl bir anda alaycı kişiliğine bürünebiliyordu anlamış değildim.

Gözlerimin içine bakarak "Emre'den mi hoşlanıyorsun sen?" dedi. Söylediği şeyle öyle değişik duygular içerisine girmiştim ki ağzımın beş karış açık olduğunu birkaç saniye sonradan fark edebilmiştim.

Emre'nin yerinde olduğum zamanları hatırlayarak ona yardım etme amacıyla yaptığım şeylerden, çok farklı düşünceler elde ediyormuş. Salak olduğunu biliyordum ama bu kadar değil.

"Ne? Ne alaka?" dedim hızlıca. Alaycı sırıtışını suratından eksik etmeyerek "Ona vurduğumu gördüğünü söylemedin mi? Onu sadece görmezden gelebilirdin." dedi. Ben hayatımda bu kadar vicdansız bir insan görmemiştim ama şuan görüyorum. Tamam, kendisi zorbam olabilirdi, yanlış bir şey yaparsam canım yanabilirdi, onu sinirlendirmek iyi olmayabilirdi ama bende sinirlenmeye başlıyordum. Benim de duygularım vardı ve ondan korkmaya devam edersem elime hiçbir şey geçmezdi.

Onun gibi alaycı ama kısa bir kahkaha atarken "Üzgünüm ama ben sen değilim, beni kendinle karıştırma. Zira kendini çok yanlış düşüncelerin içerisinde bulabilirsin. İnsanların canını yakmayı eğlenceli buluyor olabilirsin ama ben insanların canının yanmasıyla eğlenecek değilim." dediğimde biraz sinirlenmiş gibiydi ama hala alay eden kişiliği duruyordu. O tam konuşacakken "Ayrıca kimden hoşlandığım seni ilgilendirir mi?" olabildiğince ciddi ve net bir sesle "Hiç sanmıyorum." dedim. (favorimm oldunnn)

Yine tam öfkesinin özenle seçtiği sözcükleri sıralayacağı sırada onu itip hızlı adımlarla sınıftan çıktım.

Sorarsınız onu yıllardır tanıyordum ama gerçek şu ki onu hiçbir zaman tanıyamamıştım. Onun düşünceleri, kişiliği... O bambaşka biriydi ve benim çözebileceğim türden biri değildi.

Ne yaşayacağım bilmiyordum ama yapmıştım işte. Söylemiştim o sözleri. Susmakta bir yere kadardı benim için. Bende insandım ve benimde konuşmaya hakkım vardı. Zaten Arda'nın o an yaşadığı öfke ona yeterde artardı bile.

Okul çıkışına geldiğim sırada ise Emre'yi gördüm. Ama sadece Emre'yi değil, arkasındaki yaklaşık on kişiyi de gördüm. Ergen ergen takılmaya bayılıyorlardı ve kavga etmeyi de bir o kadar seviyorlardı. Emre'nin amacı belliydi. Tabi kimse benim gibi yıllarca sessiz kalacak değildi.

Onları gördüğümde Arda'yı dövme düşüncesi anlık hoşuma gitmişti. Benim garipsediğim nokta da buydu, birinin dövülmesinin hoşuma gitmesi. Annemi hatırladım o anda. Onu gördüğümde herkese adil davranacağıma söz verdiğimi hatırladım. Sonra kendime kızdım ama onun için yapacaklarım çok kısıtlıydı. Bana hayatı zehir eden oydu sonuçta, ona körü körüne iyilik yapmazdım.

Sadece tek bir şey yapacaktım ve olaydan tamamen sıyrılacaktım. Telefonumu elime aldım ve şifresini girdim. İnstagramdan dm'e girdim.

hoc4mmelihucyiyo: Okuldan çıkarken kendine dikkat et.

Yazdım ve kapattım telefonu. Belki düşünce saçma sapan bir davranıştı bu ama ben onlar gibi olmak istemiyordum. Onlar birinin dövülmesinden, zorbalanmasından zevk alırken ben bu durumdan nefret ediyordum. Çünkü bu hissi çok iyi bilirdim.

Aslına bakılırsa bu durumdan gurur bile duyuyordum. Ben kendime insan diyordum bu yüzden bana bir kötülükle yaklaşan insanlara bile iyiliklerimi sıralıyordum. Bazıları aptallık diye nitelendiriyordu bunu. Ama bu dünyada sadece kötülük olmamalıydı. İyi insanlarda var olmalıydı ki dünya kavramı oluşsun. Ben bir söz vermiştim. Her şeyi görmezden gelip insanları kurtaracaktım ben. Bir doktor olacaktım daha.

ㅤ

ㅤㅤㅤ

ㅤㅤㅤ

Şey chat tam olarak şöyle olacak bence;
Melih'in laflarını okurken: Adamımmm ya helal arkandayım senin böyle devamm o7
Melih'in Arda'ya yardım ettiğini görünce: GERİZEKLAI SENİN KAFANII MALSIN AMK APTAL MAYMUN BEYNİN KLOZETE DÜŞTÜ DE SİFONU MU ÇEKTİN MANKAFA

ama ludfen melhe kızmaın 🥹🤡
Sadece VİCDANLI bir İNSAN...

Okuduğunuz için sagolasiniz🕺 efenimm🩷