Aklımda final yapmak vardı ama finaldeki duyguları daha iyi yansıtabilmem açısından özel bölümlerin finalden önce gelmesi gerektiği kanısına vardım. Umarım severek okursunuz...
(Önay maçından sonra hastanede olanlar bölümü olacak. Henüz Noyan ile tanışmamışlardı)
...
Deniz'den,
Mutluydum. Umutsuzluk ve umudun harmanlaştığı karışık bir mutluluktu ama mutluydum. Hayatımı beraber geçirmek istediğim, her şeyimi, geleceğimin planlarını onun üzerine kurduğum insan üç ay sonra gözlerini açmıştı ama o mutlu değildi.
Üç ay sonra gözlerini açmasına benim gibi mutlu olmasını beklerken benim mutluluğumun aksine bir o kadar üzgün olmasıyla bencil olduğunu düşünmüştüm. Ona sarılmama bile izin vermemişti.
Ağladığımı görmesin diye kolidora çıktığım sürede içerideki doktorda beni takip edip ardımdan odadan çıkmış kendi odasına çağırmıştı. Az kalan umudumda dipleri bulurken yavaş adımlarla takip etmiştim önümdeki doktoru. Emirhan'ın tavrından sonra daha neye üzülebilirdim ki?
Beyaz temalı odaya girdiğimizde kendi koltuğuna oturmuş benide masa yanındaki koltuklara oturmam için davet etmişti.
"Açık olacağım arkadaşınızın uyanması için elimizden geleni yaptık ama kontrol edemediğimiz bazı durumlar vardı"
"Ne gibi?" Kalbim delicesine atmaya başlamışken korkuyla sormuştum.
"Maalesef kısmi felç durumu söz konusu ve organları hasar görmüş durumda. Aldığı darbelerden beyninde de hasar olduğunu düşünüyorduk ama şanslı ki yeterli olabilecek şekilde engel olabilmiş. Psikolojik rahatsızlıklarının başlayabileceği kanısındayız. Bunu da zamanla gözlemleyeceğiz. Üç ay boyunca bekledin, ilgilendin sabrın için teşekkür ederim ama asıl şu zamanda yanında olmalısın. Eğer yarım bırakıp pes edeceksen şimdi et ve ayrıl hastaneden"
"Her zaman yanında olacağım ama kısmi felç derken?"
"Yürüyemeyecek evlat" doktorun sesi beynimde tekrar tekrar yalkılanmış gibi olurken doğru anlayıp anlayamadığımı çözmeye çalışıyordum.
"Kalıcı olduğunu düşünmüyoruz. Düzenli bir fizik tedaviyle ve tabii ki hastanında iyileşme umudunun gücüyle" cümlesinin ardından sessizlik ele geçirmişti odayı. Ne ben konuşabiliyordum ne de doktor daha fazla üstüme geliyordu.
Şaşkınlıkla ayağa kalktığım sırada gözümün karardığını hissediyordum. Duvara elimi dayayıp güç almaya çalışsamda başım dönüyordu. Gidip özür dilemek istiyordum Emirhan'dan bencil olduğunu düşündüğüm için.
"Gizem sedyeyle odama gelin acil" sonrası yoktu gözlerim kararmıştı.
...
"Başka bir sorun yok değil mi?" Ekin'in sesini duyduğumda gözlerim yavaşça aralanmış olan biteni anlamaya çalışmıştım.
"Hayır yok. Besinlerine dikkat etmesi yeterli" yabancı bir kadının sesi beni daha fazla gererken hemşire olduğunu görmemle gerginliğim biraz daha hafiflemişti. Ekin teşekkür edip bana döndüğünde samimice gülümsemişti ama dudaklarına tezatla gözleri ölü gibi bakıyordu ve kıpkırmızı olmuşlardı.
"Korkuttun. Nasıl hissediyorsun?"
En son doktorun odasında olduğumu hatırlıyordum ve şuan burada uyanmak şaşırtmıştı beni.
"Ben iyiyim" Kolumdaki serumu boşverip uzandığım yerde dik oturunca Ekin telaşla bana yaklaşmış uzanmam için komut vermişti. Emirhan'ı görmek istiyordum.
