𝗚𝗲𝗿𝗰̧𝗲𝗸 𝗔𝗶𝗹𝗲𝗺

Eve Dönüş 39

Sınır 100 oy 70

....

Şu an İstanbul'a gidiyorduk Evet Polat abimle arabadaydık Sadece ben o ve atakan vardı

İkisi de önde otururken hiçbiriyle göz göze gelmemek için kafamı camdan hiçbir şekilde kaldırmamıştım Diğerleri hepsi arkamızda kendi arabasıyla geliyorlar

Iki saat hastanede kalmıştım O iki saat içinde hiç kimseyle konuşmamıştım Bırak konuşmayı Göz göze bile gelmemiştim Hiçbirinin yüzüne bakmıyordum Engel olamadım için kendimi suçluyorum

Ben eskisi gibi değildim Artık masum ve temiz Melek değildim Ben katil olmuştum Onun cansız bedeni hâlâ gözlerimin önündeydi Kan içinde yatıyordum

Hapse girmeyeceğimden emindim Zaten girsem bile hapishaneden korkmuyordum Benim korktum tek şey vardı sanki Her an tekrar Ateş göreceğim gibi tekrar bana öyle şeyler yaşatacak gibi korkuyordum

Kaç saattir arabadaydım bilmiyorum ama düşüncelerim yüzünden başım çatlayacak gibiydi Her gözlerimi kapattığımda ateşin dokunuşları aklıma geliyordu

Artık ağlamıyorum Sadece ruhsuz gibi Sanki yaşamıyormuş gibi hissediyorum dışarı izlemek dışında hareket etmek dışında hiçbir şey yapamıyorum Zaten o kadar ağladım ki artık Gözyaşlarım istesem bile gelmiyordu

Tekrar Gözlerimi kapatıp her şeyi unutarak uymaya çalıştım Ne olursun artık gözlerimin önünde o pislik gitsin

*****
Başımın ağrısı ile gözlerimi yavaş yavaş açmaya çalıştım Sonra tekrar ateşin beni bulduğunu düşüncesiyle hemen korkarak yerimden kalktım Ama beklediğim gibi olmamıştı Bu sefer  evi deydim Polat abinin evinde değil de tamamen Özkaya konağa gelmiştim

Nasıl buraya gelmiştim Hâlâ bilmiyorum Ama büyük ihtimal biri beni buraya taşımıştı O kadar susamıştım ki mutfağa gitmek istiyorum ama biriyle Göz göze gelmeye korktuğum için oraya bile gidemiyorum

Tekrar Gözlerimi kapatıp Uyumaya çalıştım ama olmuyordu Çok susamıştım O yüzden yerimden kalktım Pencereden gördüm kaderiyle akşam olmuştu

Sessiz bir şekilde kapıyı açtım hemen ilk önce baktım acaba kimse var mı diye kimsenin olmadığını Emin olunca hızlı adımlarla mutfağa gitmeye karar verdim

Mutfağının önüne gelince çalışanların burada olmaması benim işime gelirken hemen hızlı bir şekilde bir bardağa alıp suyu doldurdum dudaklarımı götürdüm

Tekrar mutfaktan çekip merdivenden önüne geldim Tam yukarı çekiyordum ki salondan gelen seslerle durdum bu o kadının sesiydi

"dok-torlar ne dedi?" Ellerim yumruk haline gelirken sesini bile duymak bana işkence gibi gelmişti Onun yüzünden bu haldeydim ben

"Hâlâ travma yaşıyor O yüzden birkaç ay konuşmayabilir" demişti babam

"Peki mel-ek nasıl iyi mi? Çok m-u kötü?" Öfkeden gözlerim dönmüş gibiydi Bağırarak gidip her şey anlatmak istiyorum Eğer istesem bir kağıt üzerine bile anlatabilirdim ama istemiyordum Eğer bir yıl bile geçse bağırarak İçimdeki her şeyi anlatmak istiyorum

O kadının önüne geçmek istiyordum Evet ne kadar hiçbirinin yüzüne bakmak istemesem de beni ne hale getirdiğini göstermek istiyordum O yüzden gücümü toplayarak salona doğru yürüdüm

Salonunun önüne dururken kapıyı açmak ve açmamak arasına kalırken daha fazla durmak saçma olduğun için açmaya karar verdim Yavaşça kapıyı açtım

Kapıyı açtığımda o an bütün gözler Bana dönmüştü Herkes buradaydı Çok şükür ki Caner artık burada değildi Bu benim işime geldi çünkü Eğer o burada olsaydı o Onun yüzünü gerçekten bakamazdım