𝐌𝐘 𝟒𝟎 𝐃𝐀𝐘𝐒 𝐖𝐈𝐓𝐇𝐈𝐍 - 𝐅𝐈𝐑𝐒𝐓 𝐏𝐑𝐈𝐎.

DAY 1 , WEEK 1

"Bakit ka na naman nakaupo rito? May seat plan tayo, 'di ba?" I asked with my brows up. Eloise or what her name is grinned at me.

Mas lalo niyang nilapit ang kaniyang upuan sa 'kin. I glared at her. Simula no'ng kinausap niya ako ay hindi niya na ako nilubuyan. Ni kahit hindi ako magsalita ay hindi pa rin siya maubusan ng topic. Piniglihi ata siya sa linta tch.

"Nagawa mo 'yong pinapagawang activity sa atin?" She said, changing the topic.

My brows furrowed when I saw her smiling widely. I'll take back what I said, I hate her smile now.

I ignored her just as always. But damn, this girl is really something, ni hindi man lang kayang itikom ang kaniyang bibig. Wala namang sense ang pinagsasabi.

"Finn! Are you listening to me? Nakaka-sad ka! Hmp!" Kunyaring pagtampo niya.

I sighed in frustration. "Don't act like we're friends, you're still a stranger to me," I calmly said while trying to avoid her stares.

"Anong stanger ka riyan! Alam mo na kaya ang pangalan ko. Eloise remember?" Tinuro-turo nito ang sarili.

Napailing na lamang ako sa ginagawa niya. Tinikom ko ulit ang bibig ko at hindi na siya pinansin.

"I won't stop talking to you even you're ignoring me. I'm your companion that's why I should be always on your side!" After saying that words, she pinched my cheeks. Kahit mahina lang 'yon ay hindi ko maiwasang mainis.

I pursed my lips while glaring at her. I don't know why this girl irritated me so much. Mukha namang natauhan siya sa ginawa.

Bago ko siya mapagalitan ay agad na itong lumabas ng patakbo sa room. Hindi pa nakuntento at bumelat pa ito.

I gritted my teeth because of irritation. That girl is messing with my life!

WITH my empty eyes, I stare at my loaded paperworks. Bumuga ako ng marahas na hangin, paniguradong aabutin na naman ako ng madaling araw bago 'to matapos.

I started working on it, so I can finish it as early as possible. Ayaw ko ulit maranasan ang pagsakit ng ulo ko, hindi na talaga mauulit.

After so many hours, I finally finished my school works. Kinuha ko ang eyeglasses ko at kinusot ang aking mga mata. I stretch both of my arms to lessen it's numbness.

Inaantok man ay mas pinili kong mag-scroll muna sa Facebook. Kumunot ang nuo ko nang makita ang friend request ni Eloise sa facebook ko, what even more annoying is that she messaged me.

In-open ko ang message niya out of curiosity. Dahil nga hindi ko siya friend sa facebook ay nakalagay ang message niya sa spam.

"Hi Mr. Gaizer! Are you now done eating? Tapos ka sa paggawa ng homeworks hehe? Alam kong nakakunot ngayon ang nuo mo kaya hindi ko na papahabain to lol."

"Good evening pala huhu. Pa-accept na rin, Finn! Friends naman tayo 'di ba? Tiyaka I'm your companion 'no!"

I found myself smiling like an idiot while reading her messages. Nang matauhan ay agad kong pinisil ang sarili. Hindi dapat ako nagkakaganito lalo na sa baliw na 'yon! Agad kong binalewala ang mga messages at ginulo ang sariling buhok.

Padabog kong binitawan ang phone at dumiretso sa kama ko. Ngunit kahit pilitin kong matulog ay hindi ko magawa. Nasa isip ko pa rin ang mga mensahe ni Eloise! Bakit hanggang pagtulog ay ginugulo pa rin ako ng babaeng 'yon!

Pinagsisipa ko ang mga unan na nasa tabi ko at nagpaikot-ikot sa kama. Nakakainis na ganito kalakas ang epekto niya sa akin.

KINAKABUKASAN ay para akong tanga na naglalakad sa hallway. Paniguradong napakalaki na naman ng eyebags ko, tatlong oras lang naman kasi ang tulog ko.

Nang makapasok sa room ay dumiretso ako sa aking upuan. Doon ko agad sinubsob ang mukha sa armchair. Umagang-umaga ay ubos na agad ang energy ko. Mabigat din ang pakiramdam ko na para bang may nakadantay sa 'kin na malaking bato.

I closed my eyes tightly when I already felt the pang of pain in my head. It's getting worse every seconds, and I don't think I would be able to bear it.

I unconsciously bit my lower lip when I heard the noise of the chair beside me. That annoying girl is here again. Huwag niya lang sana akong kulitin dahil wala talaga ako sa mood upang makinig sa mga walang kuwentang bagay na sinasabi niya.

"Are you okay Finn? You look. . ." Nilapit niya ang mukha niya sa 'kin upang makita ang kabuoan ng mukha ko.

Even with my eyes closed, I can still feel her stares. When I open my eyes, her face near mine is the first thing I saw.

"Sick. You look sick, Finn," She murmured with her concern voice.

Umupo ako nang maayos at hindi siya pinansin. Ewan ko ba pero na-insecure ako bigla, ang laki ng eyebags ko. I know it's awful to look at.

"You okay?"

Napaigtad ako nang nilagay niya ang kamay sa aking nuo. Our eyes met but I immediately look away.

"Don't t-touch me." Inalis ko ang kamay niya sa nuo ko.

"I'm just concern, why are so annoyed at it?"

Sinuklay ko ang buhok ko at pinikit ng mariin ang aking mga mata. She's getting on my nerves again.

"Please just stay away," nagpipigil ko sa inis na wika.

"Ba't ang seryoso mo lagi? Hindi ba kita puwede kamustahin?" Medyo napataas ang boses niya na mas dumagdag sa pagsakit ng ulo ko.

Hinilot ko ang aking ulo at sinamaan siya ng tingin. She looks taken aback when she saw how annoyed I was.

"Finn. . . I—"

"Just leave the fuck out! Bakit ba ang kulit mo! Wala ka bang makausap, ha? Hindi lahat ng tao ay kayang sabayan 'yang pagiging madaldal mo!" I stand aggressively and cutted her words off.

Habol ko ang hininga nang matapos ako sa pagsigaw. Doon ko lang na-realize ko ang ano ang nagawa ko. I froze when I saw her getting teary eyed.

I can feel my classmate's eyes on me but I don't care with that. All I see is her, getting hurt by the words I said.

"S-sorry. . ." That's the words she said before walking out.

Sinundan ko ng tingin ang paglabas niya sa room. I sighed heavily and fix my eyeglasses to cool down myself.

Dahan-dahan akong napaupo uli sa upuan at doon ginulo ang aking buhok. Why the fuck I did that?! Alam ko sa sarili ko na mahaba ang pasensiya ko kaya hindi ko alam kung bakit bigla na lang ako sumabog.

Padabog akong tumayo at lumabas sa room, not minding everyone's eyes on me. I just want to get some fresh air, I need to cool down.

Umakyat ako sa rooftop ng building namin at doon tumayo malapit sa barrier na nakaharang. I slowly close my eyes off and inhaled the fresh air.

When I open both of my eyes, I was mesmerized by the view. This is my secret place actually, no one has the access in this place, ako lang. Ang susi sa rooftop na narito ay nasa akin. binigay ni Ma'am Castro na hindi ko alam kung bakit. Siguro dahil isa ako sa paborito niyang estudyante noon. Sadly, matagal na siyang wala rito sa university na pinapasukan ko.

I almost forgotten that my head hurt like hell back there. Siguro isa na rin sa rason kung bakit ko nasigawan si Eloise kanina, nadagdagan pa na hindi ako nakatulog nang maayos gabi.

Tinukod ko ang dalawang kamay sa harang. I look down to watch the students around the campus. Doon ay nakita ng dalawang mata ko si Eloise na nakaupo sa ilalim ng malaking puno. I observed her even more, para akong na-guilty bigla sa nagawa ko.

Should I apologize to her?

I licked my lips and began thinking if I should really apologize to her. Well, I should really do it right? It's not her fault that my head is hurting in the first.

I sighed when my mind finally made up a decision. I look down again only to see Eloise smiling alone. When I realized that she's playing with the grass using her bare hands, I chuckled. She's weird! Nasisiyahan na siya sa simpleng damo lang?

"She's insane," I unknowingly uttered with a smile on my face.

Eloise will surely make my life even more messier, but this time, I like it.