𝐌𝐘 𝟒𝟎 𝐃𝐀𝐘𝐒 𝐖𝐈𝐓𝐇𝐈𝐍 - 𝐅𝐈𝐑𝐒𝐓 𝐏𝐑𝐈𝐎.

DAY 1 , WEEK 2

THIS CHAPTER IS DEDICATED TO
justcallmeyassi

I HOPE YOU ENJOY READING!

HINDI ko alam kung ano ang mas masakit: itong mga sintomas na nararamdaman ko o yung ilang linggo na pangungulila ko para kay Eloise.

Ever since that day, hindi ko na ulit nakita si Eoise, kahit ang anyo niya’y hindi ko na nakita. I regret what I did that day. Because of the anger, disappointment, and sadness, I have said those words to her, which I know, hurt her so bad. Sana pala, hindi ako nagpakain sa nararamdaman ko. Sana, kinalma ko muna ‘yong sarili ko. Kung ginawa ko ‘yon, sana hindi pa nawala sa akin si Eloise.

I don’t know if this is also because of my longing for her, but my symptoms became much worst as the days go by. I feel like ever since she’s disappeared from my life, my tiniest bit of motivation to keep going, to cure myself and hope for the better, disappeared in an instant.

Ang tanging nag-aalaga na lang sa akin ay si Nurse Ali. may katandaan na siya’t mukhang magreretiro na rin pagkatapos ng ilang buwan. At sa hindi malamang rason, sobrang bait ng trato niya sa akin, na tila ba’y kilala niya na ako noon pa.

“Hijo, ayaw mo ba talagang tawagan ko si Eloise at papuntahin dito?” malumanay na tanong ni Nurse Ali habang binabalatan niya ako ng mansanas.

Dahil sa ilang linggong pagsasama namin, medyo napalapit na ako sa kaniya at halos nakwentuhan ko na siya ng mga mahahalagang pangyayari at tao sa aking buhay.

“Hindi na po, Nurse Ali. Kasalanan ko rin naman kasi.” Napabuntong hininga naman ako’t napabangon. Agad naman hininto ni Nurse Ali ang ginagawa niya’t tinulungan ako makabangon at makaupo ng mabuti.

“Pero base sa kwento mo, hindi imposibleng bumalik siya dito ulit kung sasabihin mo sa kaniya na gusto mo siyang makita ulit, at hindi mo naman sinadya ang sinabi mo sa kaniya.”

Bumalik siya agad sa pagbabalat ng mansanas pagkatapos niyang sabihin iyon.
She has a point, but I’m too guilty to do so, and that I don’t deserve to see her ever again.

“Ito, hijo,” usal ni Nurse Ali sabay bigay sa akin ng mansanas. “Thank you po.” Tipid akong ngumiti at tinanggap ang binigay niyang mansanas.

I don’t know if I’ll ever meet her again. But if I ever see her again, it’s my chance to apologize to her for the hurtful words that I have said, it’s okay if she doesn’t forgive me, as long as I’ve said my piece.

Lumala nang lumala ang sintomas ko sa bawat araw na lumilipas. Kung noon ay matinding pagsakit ng ulo at pagno-nosebleed lang ang nararanasan ko, ngayon naman ay nahihirapan na akong maglakad, at nag-iiba na ang sense of taste at smell ko. Minsan naman ay nag-iiba ang ugali at mood ko sa hindi malamang rason.

“You’ll be experiencing other symptoms aside from what you have been experiencing for a couple of weeks. Nurse Ali, please inform me immediately if you notice any symptoms or other strange behaviors from Mr. Gavier.” Napatango naman si Nurse Ali sa sinabi ni Doctor Miranda.

"Yes, dok. Masusunod," sabi ni Nurse Ali. Napatango naman si Doctor Miranda at napatingin sa akin.

"Be sure to inform her if you feel anything strange, okay?" He firmly said. I nodded, which satisfied him.