24 Krallıktan gelen genç prens ve prensesler için kurulmuş bir Kraliyet Okulu.
Ancak acımasız bir suikastçı kendini soyluları teker teker öldürmeye adamıştır.
Kaçış yok. Teslim olmak yok.
Oyuna hazır mısınız?
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Not: Bölüm şarkısını ŞİDDETLE bu bölümü okurken dinlemenizi tavsiye ediyorum. <3
꧁༒༻☬ད Bölüm 18: Güneşin İhaneti ཌ☬༺༒꧂
♪♫ -ramin djawadi - light of the seven
Güç. Ona sahip olmayı bu kadar çok istememin sebebi buydu işte. İnsanların aileme zarar vermesine engel olabilmek. Onların hayatlarına giren ve çıkan herkesi kontrol edebilmek. Güvende olduklarından emin olmak. Geçmişlerinde pişman olacakları hiçbir şey bırakmamak ve kötü anılarının hepsini güzel olanlarla değiştirmek.
Sevdiğim insanların kalplerinin içerisine girip onları en derinden iyileştirmek istiyordum. Annemi kendisini bizim için feda ederken olduğunu bildiğimden daha cesur kılmak isterdim. Ağabeyim kollarımda can verirken ona acının varlığını daha önce acıyı hiç tanımamış gibi unutturmak isterdim. Onlara mutlu bir hayat yaşatmanın bir yolu olsaydı keşke. Karanlık geleceklerini temizleyip, bu kaotik karmaşadan kurtarabilseydim. Ancak güce ulaşmanın kolay olacağını düşünmek benim hatamdı.
Güç bu şekilde kazanılmıyordu. Kimse doğarken içsel bir güçle doğmuyor, öylesine kazanmıyordu bu erdemi. Bunun için fedakarlıklar yapıyorlardı. Tüm hücrelerinin derinliklerinde hissediyorlardı. Hatalar yapıyor, bu hatalardan ders çıkarıyor, daha güçlü hale geliyorlardı.
Sahip olduğunuz gücü ise savaşmak için kullanırdınız ve sevdikleriniz için savaşmayacaksanız, savaşmanın bir anlamı yoktu.
Ancak ben fedakarlık yapmaktan bıkmıştım. Bir fedakarlığa, bir kayba daha yerim yoktu. Çünkü eğer bunu tekrar yaşarsam bu sefer kendimi kaybetmekten korkuyordum. Yaralarım iyileştikçe daha ölümcül yaralar açılırken nasıl hayatta kalabilirdim ki? Diğer herkes gibi benim de dayanma gücümün bir sınırı vardı ve artık bu sınıra ulaşmıştım. Ailemi kaybetmişken, bir kız kardeşimi kendi ellerimle öldürmüşken elimde kalan son kişiyi, aileme dair son parçayı, ablamı da kaybedemezdim.
''Hayır.'' Cyra parşömeni elimden kapıp avucunun içerisinde buruşturdu ve odanın bir köşesine fırlattı. ''Bu da o katilin oyunlarından birisi, Reika. İstemiyorum. Oraya gitmek istemiyorum lütfen bir çözüm yolu bul bana.'' Kaşlarının uçları yukarı doğru kıvrılmış, dudakları titriyordu.
''Larkin'i kaybedemem Reika. Lütfen.'' Şimdi ağlamaya başlamıştı. Öyle çaresiz, öyle küçük görünüyordu ki... Yere çöküp belime sarılmışken benden yardım istiyordu ama ben de bir o kadar çaresiz hissediyordum Ne yapacağımı bilmiyordum, elimden hiçbir şeyin gelmemesinden nefret ediyordum. Cyra'yı tutup kaldıramıyordum bile. ''Onu seviyorum. Uygun olmadığı için aramızdaki ilişkiyi sonlandırdım ama onu çok seviyorum. Onu kaybedemem. O tatlı, iyi kalpli ve bana her zaman bir prenses gibi davrandı. Çok nazikti.''
