Nefret Edilenler

2.Gözler

Medya:Kardelen

"Anne?"

Cevap yok.

"Anne,iyi misin?"

Cevap yok.

"Anne ses ver. Korkuyorum."

Cevap yok.

Olduğum yerde iyice küçüldüm. Annem gözlerini gözlerime çevirdi. Korkuyla nefesimi tuttum.

"Senden nefret ediyorum."diye mırıldandı.

Nefret edilen.

Dışlanan.

Korkulan.

Böyle olmayı ben istemedim ki.

"Gerçekten mi?"

Dolan gözlerim ve titreyen sesimle annem gözlerini devirdi.

"Evet,senden ölesiye nefret ediyorum!"

Ölesiye.

Ne yaptım ben size?

"Ölsem, mutlu olur musun?"

Annem duraksadı. Başını kaldırmadan sessizce fısıldadı.

"Evet, ölsen de kurtulsam senden."

Ağladım. İçim çıkana kadar.

"Niye nefret ediyorsun benden?"

Kahkaha attı. Korkunç yüzünü bana çevirdi. İrkilerek geriye kaçtım.

"Senin yüzünden sokağa çıkamaz oldum!"

Üzerime yürüdü. Daha çok ağlayıp avuçlarımı yüzüme siper ettim.

"Hayatım mahvoldu! Senin yüzünden her şey! Keşke doğurmasaydım seni. Her şey senin yüzünden!"

Çığlık çığlığa bağıran annem kontrolden çıkmıştı.

Son hatırladığım şey yanağıma inen sert bir tokattı.

Nefes nefese uyandım. Elimi boğazıma götürüp nefes almaya çalıştım.

Ben havaydım,ben nefestim,ama nefes alamıyordum.

Hırıltılı nefeslerim devam ederken elime dokunan elle irkildim. Korkuyla gözlerimi kapattım.

"Kardelen,benim."dedi Kubilay'ın sesi.

Ellerimi boğazımdan çektiğini hissettim. Dudaklarıma dayadığı suyu hemen içtim.

"İyi misin?"dedi endişeli sesiyle. Başımı salladım.

"Fevkalade muazzamım."dedim gülümseyerek. (Kuşlardan daha çok hemde,eheh:)

"Kâbus mu gördün?"dedi yatağa oturarak. Arkasına yaslanıp beni yanına çekti. Başımı göğsüne yasladım.

"Evet,ama sorun yok. Geçti gitti."

"Kahvaltı yapalım mı?"

"Olur."

Bir süre öyle durduk. Yerimde doğruldum. Gülümseyerek Kubilay'a döndüm.

"Hadi, kahvaltı yapalım! Deli gibi acıktım."dedim heyecanla. Zıplayarak mutfağa gittim. Hatice teyze uykulu bir şekilde çay demliyordu.

"Günaydın Hatice Sultan!"dedim yanağına sulu bir öpücük kondurup. Gülüp omzuma hafifçe vurdu.