Nefret Edilenler

23. Feryat

"Affedecek misin?"

Yine buradaydım. Sinan Korkmaz'ı polisler bulmuş, karakola götürmüşlerdi. Hapislerde çürüyecekti, istediğim buydu zaten.

Gülümsedim ve başımı salladım. Bakışlarımı yolda gezdirdim ve ona döndüm.

"Evet, biz onunla küs kalamayız."

"O herifi öldürmek istiyorum."

"Abi."diye mırıldandım göz devirerek.

"Abi deme işte, kızamıyorum lan." Parmak uçlarımda yükseldim ve yanağına küçük bir öpücük bıraktım. Sırıttı.

"İşini biliyorsun."

"Meslek sırrı abiciğim."diyerek tatlı tatlı güldüm. Ali abim başını salladı ve binaya baktı.

"Bir şey olursa ara, tamam mı?"

"Tamam, sen beni merak etme."

"İşte o mümkün değil bak. Çok gecikme, annem kendi elleriyle yemek hazırlayacakmış."

"Anlaşıldı komutanım."diyerek asker selamı verdim. Kahkaha attı. Vedalaşınca gitti. Yalnız kalmak istemiştim onunla. Ağır adımlarla binaya girdim ve her zamanki yerime geldim. Yere çöktüğümde korkuyordum.

Yine gelmezse diye.

Derin bir nefes aldım ve korka korka ıslık çalmaya başladım. O kadar sessiz çalıyordum ki... Yine de duyardı, biliyordum.

Geldi. O geldi.

"Gelirim demiştim."diye mırıldandı ve yanıma geldi. Islık çalmayı bıraktım.

"O gün,"diye mırıldandım. "O gün niye gelmedin?"

"Özür dilerim."diye fısıldadı ve elimi tuttu. "Geç kaldığım için özür dilerim, ufaklık."

Sustum. O da sustu.

"Sana, sarılabilir miyim? Çok özledim."dedi çaresizce. Derin bir nefes aldım ve başımı salladım. Hiç beklemeden beni kendine çekti ve sıkı sıkı sarıldı.

"Kardelen..."diye mırıldandı. "Affet beni."

Durdum. Kollarım iki yanında asılı duruyordu. Ani bir kararla ellerimi boynuna çıkardım ve sımsıkı sarıldım. Bedeni kaskatı kesilirken kokusunu içime çekiyordum.

"Abi,"dedim titreyen sesimle. "Affettim, abi. Hem kardeşler küs kalmaz değil mi?"

"Kardeşim."diye fısıldadı ve beni daha çok göğsüne çekti. "Söz, bir daha asla gitmeyeceğim."

"Söz mü?"dedim masum masum.

"Abi sözü."diyerek güldü. Beni kendinden ayırdı ve ellerini yanaklarıma koydu. Baş parmağıyla narince göz yaşlarımı sildi.

"Çok özledim seni."

"Ben de seni."

"Gece nerede?"diye mırıldandı. Dolu gözlerle ona baktım. Korkuyla elleri titredi.

"Ne oldu?"

"O..."dedim gözlerimdeki yaşlarla. "Yıldız oldu abi."

"Hayır..."

Ağlıyordu.

"Söz vermişti."

"Hayat işte abi, en sevdiklerini senden alır ve güçlü dur der."

Cevap vermeden ağlamaya devam etti. Ben de onunla birlikte ağladım. Ve biz orada, birbirimize sarılı bir halde, dakikalarca ağladık. Hem ölen çocukluğumuza, hem Gece'ye...