Nefret Edilenler

7.Kanatma Yaramı

"Kardelen, Gece, çabuk ayrılın!"

"Saçımı çekiyor!"

"Ya abi söyle şu kıza bıraksın yakamı!"

"İkinizde hemen birbirinizi bırakın!"

Nefes nefese Gece'yi hafifçe ittirip kendimden ayırdım. Manyak kız!

"Kızım bak seni yolarım ben!"

Öfkeli bağırışımla sırıttı.

"Yolsana."

"Yeter artık! Kavga etmeyi bırakın!"

Abimin sert sesiyle birbirimize bakıp göz devirdik. Sinirle ona baktım. Lafımı çaldığı yetmiyormuş gibi bir de hareketlerimi çalıyordu.

"Bir daha kavga ederseniz bozuşuruz. İkinizi de söylüyorum."

Abim bizim boyumuza gelip gözlerini kıstı.

"Anlaşıldı mı?"

Sert çıkan sesiyle burun kıvırdım. Abim delici bakışlarını bana dikince göz devirdim.

"İyi be. Ben hiç kavgacı bir insan değilim zaten."

Tabi efendim.

"Sen mi? İşte buna gülerim."diye kıkırdadı Gece.

Bu kızı yolarım ben.

"Gece."

Abim bu sefer Gece'ye döndü. Kısa bir sessizlik oldu.

Abimin arkasında gördüğüm yüzlerle nefesim kesildi.

"Abi..."diye mırıldandım korkuyla. Abim kaşlarını çatarak arkasını döndü.

"Bakın, nefret edilen de buradaymış!"

Nefret edilen değilim ben.

Değilim, değilim işte!

"Rüzgar..."diye fısıldadı abim. Oldukça öfkeli gözüküyordu. Nefesim kesilmeye başlamıştı.

Elimi panikle göğsüme bastırdım.

"Abi..."dedim kesik kesik.

"Kardelen!" Abim hızla omuzlarımı tutup beni hafifçe sarstı.

"Nefes al."

"Kardelen çiçeği?"

Gece'nin endişeli sesiyle ona döndüm. Nefes alamıyorum.

"Bir gün herkes senden gidecek, nefret edilen. Annenin gözünün önünde gittiği gibi."

Kanatma yaramı.

Acıyor.

Gözüm kararmaya başlarken dengemi kaybettim. Abim panikle bedenimi kolları arasına aldı.

"Kes sesini Rüzgar! Öldürürüm hepinizi!"

Abim şiddetle bağırırken beni sıkıca bedenine bastırmıştı. Nefes almaya çalışırken elimde sıcak bir el hissettim.

"Kardelen çiçeği... Uyuma."

Gece'nin boğuk sesiyle gözümü açtım. Ağlıyordu.

"Annem de uyuyor zaten. Bari sen uyuma."