Nefret Edilenler

15.Güçlü Durmak Zorundasın

"Beni kimse anlamıyor diye,
Güvenilmez ellere sarılırdım her gece..."

Şarkıyı kısık bir sesle mırıldanmaya başladım.

"Yıkılsın bu kaderin duvarları,
Yakılan mektupları. Başkasını yazmalı..."

Hastane odasında o kadar sıkılmıştım ki terasa çıkmıştım. Buraya çıkmak yasaktı ama hava almak istiyordum. İçim daralıyordu.Derin bir nefes aldım. Bir gün müşahede altında tutmak istemişlerdi ne olur ne olmaz diye, hava kararmıştı. Abimler eve eşya almaya gitmişti. Kubilay ise uyuyakalmıştı.

"Sesin güzelmiş."

Yanımdan gelen boğuk sesle irkildim. Ege adındaki doktor gözlerini alayla kısmış, sorgularcasına bana bakıyordu.

"Burada ne işin var?"

"Hava almak istedim."diye mırıldandım yavaşça. Gücüm yoktu.

Güçlü durmak zorundasın...

Biliyorum. Biliyorsun.

Biliyorsun çocukluğum, güçlü durmazsan hayata küsersin.

"Hava almak için güzel yer seçimi." dedi gülerek. Yanıma oturdu. Düşersem tutacak gibi tetikte bekliyordu.

Beni niye bu kadar önemsiyordu?

"Bana niye öyle bakıyorsun?"

Gözlerini kaçırdı. Yavaşça yutkundu.

"Seni... Birine benzetiyorum. Benim için çok özel birine."

Gülümsedim.

Tam da tahmin ettiğim gibiydi.

"Kime? Anlatmak istemezsen anlarım."

Kocaman gülümsedi ve başını iki yana salladı.

"Kız kardeşime."

Gülümsemem daha da büyüdü.

"Çok mu severdin onu?"

"Çok."diye fısıldadı özlemle.

"Hatalar yaptım. Çok hatalar yaptım ve onu kırdım. Geri kazanmaya fırsat bulamadan, gitti. Onu çok özlüyorum..."

Anlıyordum.

Gerçekten anlıyordum.

"Fevkalade muazzam lafını çok kullanırdı biliyor musun?"diye kıkırdadı.

Bende gülmeye başladım.

"Kardelen..."dedi yavaşça. Gözleri dolmuştu.

"Çok özledim." Hıçkırdı. Yüzünü saklamak istercesine avuçlarını sıkıca yüzüne bastırdı. Ne yapacağımı bilemez bir halde omzunu tuttum.

"Adını anacak yüzüm yok. Çok özledim."

Sıkıntıyla iç çektim.

"O kadar çok mu?"

"Çok. Kokusunu bile özledim..."

Ağlamaya başladı. İnsan teselli etmekten anlamayan ben için bu olanlar hiç mantıklı değildi!

Ne yapacaktım ki?

"İnsanlar, gider."dedim tebessüm ederek. Omzunu sıvazladım.

"İnsanlar her daim gider. Benim canımdan canımı aldılar Ege." dedim titreyen sesimle.

Aldılar.

Kız kardeşimi aldılar. Abim gitti. Annem gitti. Babam zaten yok. Ne çare ki? Kimsem yok.

Yeni ailem olsa ne olur, canım olmayınca...

Canımı aldılar.

Deney tahtası...