Nefret Edilenler

14.Tanıdık Ama Yabancı

Yazardan;

Bir baba ve bir kız.

Baba kızını umursamıyor hatta nefret bile etmiyordu ama kız bir babası olsun istiyordu.

Babası hayattayken, bir babası olsun istiyordu.

Bir kahramanı olsun istemişti, kalp ağrısı değil.

Panik atak yüzünden adamın kollarında yığılıp kalan kızı adam belinden tuttu.

"Hey! İyi misin?"dedi endişeyle. Kardelen'in başı Sinan Bey'in yani babasının omzuna düştü.

"Kızım, cevap ver!"

Kızım.

Tanımadığını sandığı birine kızım diyordu ama kendi kızına demiyordu.

"Ambulans çağırın!"

Bacaklarından tuttuğu gibi kucağına aldı Kardelen'i. Kızın göğsüne düşen başıyla derin bir nefes aldı. Burnuna dolan tanıdık kokuyla kaşlarını çattı.

Yasemin kokusu.

Kızdan gelen buram buram yasemin kokusuyla gülümsedi.

Ece yani kendi kızı da yasemin kokardı. Oradan hatırlamış olmalıydı...

"Ambulans geldi! Çabuk!"

Sinan Bey hemen dışarı koştu. Ambulans görevlileri koşar adım sedye getirdiler. Sinan Bey, Kardelen'in bedenini yavaşça sedyeye bıraktı.

"Yakını mısınız?"

"Hayır, değilim."

"Çok yavaş nefes alıyor! Oksijen maskesini takın çabuk!"

Ambulans hızla yola çıkarken arabasına bindi. Kızı Ece ve eşi Arzu Hanım'ın da arabaya binmesiyle ambulansın peşine takıldı.

"Hayatım sen yapman gerekeni yaptın. Neden peşinden gidiyorsun?" dedi Arzu şaşkınca.

"Durumunu öğrenmezsem içim rahat etmez."

Arzu Hanım bir şey demeden kafasını salladı. Ece uzaklara dalmış onları duymuyordu. O kızı daha önce gördüğüne emindi.

Sonunda hastaneye geldiklerinde arabadan indi ve başını kaldırdı.

Çeviker Hastanesi.

Derin bir nefes aldı ve koşar adım içeri girdi.

"Ege Bey nerede? Nöbetçi oydu! Yeni hasta geldi."

Genç bir doktor Kardelen'in yanına geldi ve elindeki ışığı gözlerine tuttu.

"Durum ne?"

"Birden bayılmış, nefes almakta zorlanıyor."

"Panik atak olabilir. Müdahale odasına."

"Tamamdır Ege Bey."

Kardelen'i götürdüklerinde Sinan Bey koltuğa oturdu. Ece ve Arzu Hanım da beklemeye başladı.

Dakikalar geçti, Kardelen'den haber yoktu.

Sinan Bey onun hakkında garip hissediyordu. Öyle bir bakmıştı ki gözlerine...

Tanıdık ama yabancı gibi...

Arkasında hayal kırıklığı vardı. Net bir şekilde görmüştü bunu. Fakat onu ilk kez gördüğüne emindi.

"Hastayı buraya siz mi getirdiniz?"

Sinan Bey gelen sesle başını kaldırdı ve ayağa kalktı.

"Evet, ben getirdim."