İn My Heart // Hyunin

7 . bölüm

Ben ne yaptım , umarım bu işin sonu kötü bitmez diye düşünürken hemen elimin yanındaki telefonumdan bildirim sesi geldi

Of onu burada nasıl unuttum kesin babam mesaj attı beni gerçekten öldürecek

Ne kadar korksam da telefonu elime aldım ve açıp baktım , babam şimdiye kadar 25 kere aramıştı bu da yetmezmiş gibi bir sürü de mesaj atmıştı

Ben mahvoldum eve gitmek istemiyorum...

Attığı mesajlara bakmak için WhatsApp'a girdim ve mesajlara baktım

Babam :/

18.03

Nerde kaldın sen Jeongin?!

Kaç saat oldu yoksun hala , beni deli etme eve gel hemen oruspuluk mu yapıyorsun bir yerde ha ?!

18.54

BANA BAK NERDESİN LAN SEN ARIYORUM ARIYORUM CEVAP DA VERMİYORSUN GEL LAN EVE

ANNEN OLACAK KARI DA SENDE BİR BOKA YARAMIYORSUNUZ

19.00

Saat yedi oldu ve sen hala gelmedin...

Eve gelince neler olacağını anlatmama gerek yok herhalde :D

Biraz bıçak , yumruk , jilet veya makas artık hangisini kullanırım bilmiyorum ama her türlü çok kötü olacaksın Jeongin

20.00

ELALEMİN ÇOCUĞUNU BABASINI DİNLER BENİMKİ EVE BİLE GELMİYOR NE BİÇİM BİR EVLATSIN SEN HAYIRSIZ PİÇ

21.27

inşallah bir yerde ölmemişsindir Jeongin çünkü seni ben öldüreceğim

***

Gözlerim dolmuştu eve gitmek işkence görmek istemiyorum ben , yine karanlık bir yere kapatılmak , kan ağlamak , çığlıklar atmak istemiyorum , istemiyorum hayır...

Gözümden bir damla yaş gelmişti , babamdan kurtulmanın hiçbir yolu yok mu ? Hyunjin'e anlatsam... hayır olmaz o iyi mi kötü mü onu bile bilmiyorum zaten başka da anlatabileceğim biri yok...

Gözlerimden teker teker yaşlar geliyordu , şuan bile bu haldeysem evde ne yapacaktım hiç bilmiyorum , benim hayatım asla düzelmeyecek mi ? Bende diğer insanlar gibi mutlu olamayacak mıyım hiçbir zaman...

Tam artık dakikalarca ağlayacak hale gelmiştim ki içeriye bir anda ayıcıklı pijaması ve peluş ayısı ile Youngmin girdi

Gözlerimdeki yaşları hemen sildim ve kendimi düzeltip ayağa kalktım

Y : niye ağlıyorsun eeee..

J : Jeongin abi diyebilirsin

Y : hayır ben sana yıldız abi diycem bu daha mantıklı

Yüzüme sahte bir gülümseme yerleştirip ona baktım o ise yanıma kadar geldi ve yatağa oturdu

Y : hadi yıldız abi neden ağladığını söyle

J : sen yanlış gördün Youngmin ben ağlamıyordum

Y : hayır gördüm gözünden yaşlar geliyordu , ağzını elin ile kapatmış sessiz sessiz ağlıyordun , neden ya söyle bana hadi , kimseye söylemem

Küçük bir çocuktu o , anlatsam ona ağır gelirdi...

J : tamam beni yakaladın ağlıyordum , ağlamamın sebebi de eee şey... bir hikâye okumuştum o beni üzdü...

Y : yaa , hikâyeyi anlat hadi , dedi parlayan gözlerle ve bende onun gibi  tatlı bir çocuğu geri çevirmeyip anlatmaya başladım

tabi anlatmadan önce onu kucağıma alıp oturttum

J : bir çocuk vardı okuduğum hikayede , hiç kimse onu sevmiyordu , ailesi ve onu doğuran annesi bile sevmiyordu onu , okulda da zorbalık görüyordu , her gün geçen günden daha fazla acı çekiyordu , ağlıyordu , ölmek istiyordu...

İnsanlar her zaman onu eziyor onunla oyun oynuyordu , herkes onun kalbini kırıyordu , artık kalbim daha fazla kırılmaz zaten paramparça oldu dediği her zaman yanıldığını anladı çünkü her zaman zaten paramparça olan kalbini bu insanlar daha da kırdılar...

Bu yüzden hiç kimseye güvenmiyordu , inanmıyordu , kendisi de dahil olmak üzere kimseyi sevmiyordu , o yaşadıklarına hayatım demiyordu acım diyordu çünkü acıları hayattan ibaretti...

Youngmin gözlerime dalıp gitmişti , ama onun da gözleri dolmuştu

Y : yıldız abi , kendin yaşamış gibi anlattın , neden ?

Boğazımdaki o iğrenç ağlama hissi gitsin diye ağzımdan derin bir nefes aldım ve Youngmin'e gülümseyerek baktım

J : kitap beni çok etkilediği için Youngmin

Y : peki şey , hikâyenin sonu nasıl bitiyor ?

J : hikâye hala devam ediyor Youngmin , ama acıyla biter gibi duruyor... çünkü o çocuk mutlu olmayı asla hak etmiyor...

~ Devam edecek