Sana Kapıldım

Bölüm 11

Okuldaki son yılları Ela için adeta ışık hızıyla geçmişti. Nasıl bittiğini anlamadan mezun olmuşlar, Mert ile birlikte iş aramaya başlamışlardı.

Ela başvurduğu ikinci şirkete kabul edildiği gün sevinçle eve gitti. Okul bittiği için yurttan ayrılmış, ailesinin yanına gitmek yerine iş bulma süresi boyunca Mertlerde kalmaya başlamıştı.

Mert ve Nazan Hanım'a heyecanla "İşe alındım!" dediğinde Nazan Hanım aynı heyecanla yerinden fırlayıp genç kıza sarılarak tebrik etti. Ela benzer bir tepkiyi Mert'ten de beklerken genç adam oturduğu yerde surat asarak "Tebrik ederim" diye mırıldanmıştı.

"Ben güzel bir sofra hazırlayayım. Bu güzel haberi kutlamalıyız" diyen Nazan Hanım mutfağa giderken Ela, Mert'in yanına oturdu.

Hala asık bir yüzle elindeki telefonla uğraşan genç adama dikkatle bakarken "Sevinmedin sanırım" dedi.

Mert kafasını kaldırıp ona baktı. "Benim not ortalamam senden daha yüksek olduğu halde hala iş arıyorum Ela. Nasıl kabul edildiğin açıkça ortadayken bu haberin nesine sevineyim"

Ela onun sözleriyle şaşkınlık içinde yüzüne baktı. Gözlerini hızla kırpıştırıp "Sen ne demek istiyorsun?" diye sorduğunda alayla gülen Mert "Baban sayesinde işe alındığın açıkça belli değil mi?" dedi.

Ela tokat yemiş gibi irkildi. Geriye çekilirken "Ailemin başvuru yapacağım şirketlerle ilgili hiçbir bilgisi yok Mert. Bu yıl doğru düzgün konuşmadığımızı çok iyi biliyorsun" dedi.

Mert "Tabi, tabi" diyerek kafasını onaylarcasına sallarken telefonuna bakmaya devam ediyordu.

Hızla ayağa kalkan Ela "Sen bana ne demek istiyorsun Mert? Ne yani ben ailem olmadan bir işe giremeyecek kadar beceriksiz bir insan mıyım?" diye bağırdığında Mert kafasını kaldırdı.

Ela'nın sesiyle mutfaktan çıkan Nazan Hanım "Ela? Neler oluyor?" diye sorduğunda Ela dolan gözlerle kadına dönüp "Mert'e göre ailem sayesinde işe kabul edilmişim!" dedikten sonra sinirle arkasını dönüp merdivenleri tırmanarak odasına gitti.

Nazan Hanım'ın kınayan bakışları oğlunu buldu. "Ne bu şimdi Mert! Abin seni işe sokmayı kabul etmedi diye sinirini kızdan mı çıkartıyorsun. Bu evde birinin sözüyle işe girmeyi bekleyen tek kişi sensin!"

Annesini sözleriyle Mert daha da öfkelendi. "Evet anne çünkü kimse beni işe almıyor! Ela ile artık evlenmemiz gerek ama ben hala bir iş bulamadım farkında mısın? Abim bana verdiği sözü tutup buradaki şirketle görüşseydi bunların hiçbiri olmayacaktı! Bak Ela'nın ailesine onunla görüşmedikleri halde kızlarını koruyorlar"

"Nereden biliyorsun Mert? Ela'yı ailesinin işe soktuğunu nereden biliyorsun oğlum? Kızın kendi başarısı olmadığını nereden biliyorsun?"

"Çünkü bu kadar çabuk işe girmesi bir mucize!"

Kafasını hayretle iki yana sallayan annesi "Sana inanamıyorum. Her ne olursa olsun kız bugün güzel bir haberle yanına gelip sevincini paylaştı. Senin verdiğin karşılığa bak! Ailesi yardım etmiş bile olsa ne olacak? Sen de abinden yardım bekliyorsun" dediğinde Mert yaptığından biraz olsun utanmıştı.

Annesi "Git kızın gönlünü al. Ben de yemekleri hazırlayayım" dediğinde Mert ayalarını sürükleyerek üst kata çıktı.

Odanın önüne geldiğinde kapıyı çalıp kafasını içeri uzattı. Ela yatağın üstünde oturmuş dizlerini kendine çekerek kafasını dizlerine yaslamıştı. Sarsılan sırtından ağladığı belli oluyordu.

Onu bu kadar üzdüğü için Mert bir kez daha pişman olurken çekinerek genç kıza yaklaştı. yatakta Ela'nın önüne oturduktan sonra elini uzatıp genç kızın saçını okşadı. Ela daha çok ağladığında ona daha da yaklaşıp kollarını etrafına sardı. Dudaklarını saçlarına bastırıp "Özür dilerim Elam. Kendime olan öfkemi senden çıkardım" dediğinde Ela kafasını kaldırdı.