Mind Set

Chapter 44

We zijn al een maand verder en niets is veranderd. Mijn vakantie heb ik enkel doorgebracht in huis. Ik heb zin in niets meer.

Mijn ouders heb ik niet meer gesproken. 

Amir is veroordeeld tot 4 jaar cel.

Ik sta op en ga naar de badkamer. Ik was mijn gezicht en kijk naar de spiegel. Mijn ogen kleuren donker door de wallen.

Vervolgens spoel ik mijn mond en ga naar de woonkamer. Ik lig op de zetel en sluit mijn ogen. Even denk ik weer na aan alles.

Mijn gedachtes worden onderbroken door het horen van mijn ringtone. Ik sta op en kijk op mijn gsm.

Het is mijn schoonmoeder.

Ik klik op de groene knop en leg mijn gsm aan mijn oor.

"Hallo"

"Salamailaikoum benti alles goed?"

'Kon ik maar eerlijk antwoorden op die vraag en haar alles vertellen hoe ik me voel.'  dacht ik bij mezelf.

"Alloo Noor dyelie?"

"hamdoulilah" antwoord ik moeilijk.

"Benti kan je even langskomen?" vraagt ze.

Even denk ik weer na.

"uhm ja is goed" zeg ik.

"Saaf"

We hangen op en ik zucht even.

Ik besloot om even te gaan douchen. Ik pak 2 handdoeken en een washand.

Na het douchen trek ik een simpele zwarte abaya aan. Mijn haren laat ik los en smeer er wat arganolie in.

Vervolgens pak ik de autosleutel en stap in de auto van Amir. Ik voel de tranen weer opkomen als ik denk dat ik hem pas na 4 jaar terug hier kan zien.

Ik leun met mijn hoofd op het stuur.

Ik voel me depressief...

Ik start de auto en rijd richting het ziekenhuis waar mijn schoonmoeder verblijft.

Ik klop op de deur en doe hem zachtjes open. Mijn schoonmoeder kijkt verbaasd naar me. Zij strekt haar armen open als teken om mij een knuffel te geven.

Ik ga naar haar en geef haar een knuffel.

Dit had ik even nodig...

Een knuffel

Ik probeer mijn tranen te bedwingen maar het lukt niet.

"Het is oke" fluistert mijn schoonmoeder en knuffelt me stevig. Alsof ze door mijn gedachte kon lezen dat het niet goed gaat met mij.

Na een 5-tal minuten maken we ons los van de knuffel en ga ik naast haar zitten.

"Ik was ook in shock van het nieuws" zegt ze moeilijk.

"Hij is onschuldig" stel ik vast.

"Benti, ga langs hem aub. Hij maakt zich zorgen om je" zegt ze.

"Spreek je met hem?" vraag ik.

"Via de telefoon"

Ik voel de tranen weer opkomen als ik aan alles weer denk.

"Benti alles oké?" hoor ik mijn schoonmoeder bezorgd vragen. Ik voel de tranen langs mijn wang glijden.

Ik kijk haar even aan. Even denk ik aan alles.

Ik besloot om alles tegen haar te vertellen hoe mijn vader me heeft behandeld.

Haar ogen kleuren rood en worden vervolgens gevuld met tranen.

"H... het spijt me voor mijn zoon." Zegt ze. 

"Amir is veranderdd nuu" zeg ik.

Ik hoor haar even snikken.

"Ik dacht te veel aan mijn eigen zoon. Ik had hoop dat hij zou veranderen als hij ging trouwen maar kijk wat er nu van is gekomen"

"Het is niet jouw fout. Ik ben dankbaar dat ik met Amir kan zijn" zeg ik en voel de tranen opkomen.

"... het ligt gewoon aan mijn vader" zeg ik ernog bij.

Perspectief Amir

Ik leun met mijn hoofd op mijn handen. Wekenlang begin ik me af te vragen waarom Noor niet langskomt.

Ik maak me zorgen om haar!

Zou ze niets meer met mij te maken willen hebben?

Zou ze denken dat ik terecht hier in de gevangenis zit?

Mijn gedachtes worden onderbroken door een bewaker.

"Amir, je hebt bezoek" zegt hij. Verbaasd sta ik recht.

Ik hoop dat het Noor is die mij komt bezoeken. Met een positieve gevoel volg ik de bewaker naar de bezoekkamer.

Mijn verbazing verandert zich naar woede als ik mijn oude vriend zie, waarmee ik werkte in de onderwereld. Ik span mijn kaken op en neem plaats over hem.

Ik weet dat hij hierachter zit.

"Ewa hoe is je leventje in je nieuwe huis" vraagt hij lachend.

"Ben je nu blij? Doet het je goed? Dat ik hier zit"

Hij knikt en krult zijn lippen omhoog.

"Jij hebt ons gedropt voor je vrouwtje! Dus jah" zegt hij boos.

Ik laat een grijns achter.

"Jaloers dat ik een goede vrouw heb kunnen vinden."

"Die vrouw verdient jou niet eens met je rare gedrag"

"Wat wil je nu zeggen? Zij heeft me geleid naar het goede pad en dit heeft me veranderd"

"En nu zit je hier vast hahahahhaaa"

"Je gaat hier spijt krijgen, maar mohim ik toon sabr en geef mijn vertrouwen aan Allah swt"

"Ach doe niet zo heilig, je hebt nog steeds erge zondes geplee.."

"Haal mijn verleden er niet bij, we kijken naar morgen niet naar gisteren!" Zeg ik alsof ik hem een levensles leer. Dat heeft hij duidelijk nodig.

"Drugs gedeald, meisjes zitten gebruiken, en ik kan zoo verder gaan tot morgen" zegt hij en telt met zijn vingers.

Ik sta op en voel de woede koken. Ik denk na en bedwing mijn woede. Dus ik verschuif mijn stoel en verlaat het bezoekkamer.

Deze gozer is mijn tijd niet waard.