Mind Set

Chapter 47

Perspectief Noor

"Dit was dan de les voor vandaag, jullie kunnen de aula verlaten" hoor ik de mentor nog zeggen. Ik pak mijn spullen in en verlaat de school.

Ik wacht op de tram.

Ik kan moeilijk met de auto naar 't stad rijden, dus neem ik het openbare vervoer om mezelf te verplaatsen.

Ik ben van plan om naar Amir te gaan.

Ik neem de tram en vervolgens een bus.

Aangekomen in de wachtzaal word ik gelijk doorverwezen naar de bezoekerskamer. Zo neem ik plaats en komt Amir over mij zitten.

"Salamailaikoum" zegt hij met een glimlach.

"Wailakoum salam"

Verbaasd kijk ik naar zijn wallen.

"Je slaapt hier niet goed he" zeg ik vastberaden.

"Tuurlijk niet, het is hier een hel"

Er heerst even een stilte.

"Hoe is het met jou en met de kleine" vraagt hij om de stilte te doven;Zijn ogen vestigen zich naar mijn buik.

"Goed Al Hamdoulilah"

Ik doe mijn trui wat naar achter zodat hij mijn grote buikje kan zien.

"Weet je al of het een jongen of meisje is?"

"Hmm bij mijn vorige echo kon ze het niet zien, dus volgende week in sha Allah" antwoord ik.

"Pfff dat ik al deze momenten mis." zegt hij. Aan zijn stem te horen gaat hij stuk vanbinnen.

Ik kijk hem moeilijk aan. Het liefst wil ik hem nu knuffelen, maar het glazen raam tussen ons staat in de weg.

"Sorry Noor inou" Ik zie hoe hij naar beneden staart.

"Je hoeft je niet te verontschuldigen" zeg ik met een frons. Hij is niet in fout en dat weet hij.

"Ik moest nooit de onderwereld in kruipen."

"We moeten ervoor zorgen dat je hier weg komt." zeg ik met een brok in mijn keel.

Hij uit even een zucht.

"Wachttijd is klaar..." hoor ik een bewaker zeggen.

We staan op en kijken elkaar nog diep aan. Ik glimlach nog kort en zo gaan we onze eigen kant op. Ik verlaat het gebouw en wacht aan een halte.

Ik voel hoe de wind langs mijn oren waait.

Ik heb spijt dat ik niet met de auto ben gekomen.

Ik neem mijn koptelefoon erbij en zonder mij af van het buitenwereld. Zo ging ik richting huis en doe ik mijn ding.

Studeren...

-

Met een blij gevoel verlaat ik het ziekenhuis. Ik weet het geslacht al en ga hem verklappen aan Amir.

Ik ging even nog naar school om een les te volgen.

Zo neem ik plaats in de aula en neem mijn laptop erbij. Ik neem wat notities en luister aandachtig naar de mentor.

Na dat gedaan te hebben krijg ik een bericht van Amira.

Hey, zin om even iets te luchen samen?

Ik antwoord met een 'isgoedd'

Na mijn les bel ik Amira en zo bespreken we een plek. Na een 15tal minuten komen we elkaar tegen.

Ze geeft me een knuffel en zo nemen we plaats aan tafel.

"Ik heb echt een probleem" zegt ze.

Ik kijk haar vragend aan.

"Selma en Dunya blijven me lastig vallen"

"Ze zijn obsessed met je broer, op een enge manier" stel ik vast.

Ik hoor haar zuchten. "Skip hun gewoon, laat ze zien dat je er duidelijk een punt achter zet" zeg ik en neem een hap van mijn burger.

"Hmm jaa, maar uhm hoe gaat het In de hoge school" vraagt ze om van onderwerp te veranderen.

Ik knik even. "Goed hoor, alleen kon ik het beter laten voor binnenkort" antwoord ik.

Ze kijkt me vragend aan.

"Ik word moeder"

Haar ogen worden groot en ze rust haar hand op d'r lippen. Haar mond vliegt open vol verbazing.

"Ik word ... tante?" zegt ze zacht.

Vervolgens neemt ze mijn handen en springt ze op en neer.

"AAAA IK WORDD TANTEE" roept ze door heel het huis.

Ik lach met haar mee en ze geeft me een knuffel.

"Nu wil ik naar mijn broer gaan om hem te feliciteren"

Ik ga met mijn hand door mijn haren.

"Hij zit vast voor niets" zeg ik met een zucht.

"Ghair in sha Allah, ik ben blij dat hij weg is van de onderwereld"

Paar maanden later:

"Dat wordt dan 58 euro en 29 alsjeblieft" zeg ik tegen een klant.

De klant rekent af en ik wens haar vervolgens nog een fijne avond.

Ik sluit de kassa af en maak me klaar om de winkel te verlaten.

Ik pak mijn tas in en uit even een zucht.

Elke dag lijkt hetzelfde en dat maakt me moe.

Maar ik moet wel geld verdienen voor de huur en mijn boeken voor school.

Ik zeg nog gedag tegen mijn collega's en ga naar de auto van Amir. Net wanneer ik de auto start word ik gebeld.

Het is mijn moeder. Ik voel even een brok in mijn keel als ik besef dat ik nog ruzie heb met mijn vader.

Ik schuif de balk naar rechts zodat ik opneem.

"Salamailaikoum" zeg ik en glimlach.

"wailaikoum salam benti, hoe gaat het?"

"Al Hamdoulilah, en met jullie?" antwoord ik.

"Al hamdoulilah"

Aan haar stem te horen, is ze blij om met mij te bellen.

"Hoe is het met Amir?"

"Ja, hij zit nog steeds gevangen" antwoord ik en begin de auto te starten.

"Is baba nog boos op me?" vraag ik nadat er even een stilte heerste.

Ik hoor mijn moeder even kort zuchten.

Hierdoor weet ik het antwoord al. Hij is nog steeds boos...

"Je vader is gewoon wat achterdochtig. Ik weet dat hij niet voor eeuwig boos zou zijn op jou"

"Het ding is dat hij geen reden heeft om boos te zijn. Ik snap het niet" zeg ik.

"Hij is gewoon teleurgesteld op Amir" antwoord mijn moeder.

"Voor wat? Hij zit onschuldig vast"

"Benti, hij kan toch niet zonder reden vast zitten.."

Ik ben even stil.