Ranpo edogawa
Bu yıl yeni lisesine başlayacak olan 9. sınıflardan birisiydi. Eski okulunu pek fazla sevmezdi. İnsanların onu anlamadığını biliyordu. Ders notları için onunla iletişim kurduklarını da biliyordu. Yinede bir şey demedi zümrüt gözlü. Mutfağa gidip kendisine bir lolipop aldı, ardından yavaş adımlarla odasına gidip çantasına uzandı. Gideceği okulda pek fazla öğrenci yoktu. Bunu kendisi istemişti ve istese şu an Japonya'nın en prestijli okullarından birisine bile gidebilirdi. Buna rağmen gittiği okul oldukça iyiydi ve hatrı sayılır bir düzeydeydi -tabiki ranpoya göre-.
Evden çıkıp okuluna yürümeye başladı. Aslında... Yolu bilmiyordu Sadece yürüyordu. Bir gün öncesinden okula gitmişti ama yinede bulamıyordu. Aradığında onu almaya gelecek kimse yoktu. Ortaokul zamanlarında mushitarou adında bir arkadaş edinmişti. Ne zaman kaybolsa onu arıyor, kendisini tekrar eve götürüp götüremeyeceğini soruyordu. Sadece şu an o japonyada değildi ve bu ıssız yollar ranpoya kalmıştı.
Düşünceli bir şekilde lolipopunu emerken yanlışlıkla çarptığı şeyle irkildi ve yere düştü.
"Bir bu eksikti.."
İç çekerek doğruldu ve çarptığı kişiye baktı. Karşısındaki çocuk sustu. Görünüşe göre zümrüt gözlüyle aynı yaşlarda birisiydi. Bir gözü saçlarıyla kapatılmış, bakışlarını ona yöneltmiş bir oğlan.
"Kusura bakma"
Çocuk yine susunca ranpo somurttu ve ayağa kalkıp üzerini silkeledi. Yol tarifi birisine sormak istiyordu ama soracağı kişi... Gerçekten o olabilir miydi? Daha ufak bir şeye bile cevap vermiyor! Diye içinden geçiren zümrüt çocuk, iç çekip boğazını temizledi.
"Yokohama lisesi nerde acaba biliyor musunuz?"
Birkaç saniye daha süren sessizlik.. ranpo, umutsuzca somurtup yanından geçip gidecekken onu durduran bir çift elle duraksadı.
"Yokohama lisesine mi.. gitmek istiyorsunuz?"
Onun konuştuğunu duyduğunda yaşadığı ufak şoku sonraya saklayarak kafa salladı.
"Bende... Oraya gidiyorum isterseniz..."
Çocuk duraksadı. Sonrasında ise devam etmeye karar vermiş olacak ki konuşmaya devam etti.
"Birlikte gidebiliriz. Bendede suç vardı telafi etmek isterim"
Ranponun şansı ayağına gelmişti. Tabiki reddetmek gibi bir aptallık etmeyecekti. Hemen hızlıca kafasını sallayıp ona döndü ve çocuğu takip etmeye başladı. İsmini sormak istedi o an ona. Yinede nedensiz bir şekilde kafasında durmasını söyleyen şeyler vardı. Çocuk daha onunla zar zor konuşma zahmetinde bulunuyorsa ismini bile söylemez diye geçirdi içinden. Bitmiş lolipopun çöpünü attı ve okula döndü.
"Evet hatırladım şimdi."
Çocukta onunla beraber geldiğinde aslında biraz olsa rahatlamıştı. Bu okulda okuyan birisine çarpmıştı... Cidden hayatındaki şansını burada kullanmış olabilir miydi? Yinede bu kadar fazla düşünmek ona göre değildi. Bu nedenle boşvermeye karar verdi.
Sınıfının nerede ve hangi katta olduğunu dün geldiğinde neyseki sormayı akıl etmişti. Bu yüzden kendisiyle bir kere daha gurur duydu. Sadece nasıl olsa sormasa bile kendi kendine bulurdu. En iyi dedektif değil miydi sonuçta kendisi?
3. Kata söylene söylene çıkarken, yeni tanıştığı çocuğun ona baktığını fark etmesiyle yavaşlayıp zümrüt gözlerini ona dikti. Çocukta utanmış olacak ki hemen önüne döndü ve sınıfa doğru yürümeye başladı.
