A Happily Ever After

Chapter Thirteen

JESSA

Sumasakit na ang mga binti ko at halos hindi na rin ako makahinga nang ayos dahil pakiramdam ko ilang minuto na kaming tumatakbo at sinundan ang matanda. Pero rinig ko pa rin ang ingay ng mga tao sa syudad na iniwan namin, ibig sabihin lamang ay hindi pa talaga kami nakakalayo.

I can't help but to look back to see my comrades. Ngayong nasa mas ligtas na kami na lugar, ngayon ko lang napansin ang mga sugat na napala nila mula sa laban kanina. I can see the scratches on their arms and legs and the slight flowing of blood on their skin.

Stefan is still passed out on Christopher's back, while Jonah is still trying to soothe Castillo who's still panicking. There is also blood coming from Liam's head, and I really want to ask him if he is okay if we are not in a hurry to follow the old lady.

Naramdaman ko rin ang ilang dugo na pumatak sa mukha ko dahil sa mga naharap kong dragon kanina. I raise my shaking hand to wipe it off, only to see the blood covering my fingertips.

What the fuck just happened? I asked myself. I didn't even notice that my eyes were stinging. My own fingernails dig so deeply into the palms of my hands that my knuckles almost turn white. My throat is sore from suppressing angry sobbing I didn't even realize I was doing.

"THIS IS YOUR FAULT! KUNG HINDI MO INANGKIN ANG LIBRO NA IYON, EDI SANA HINDI ITO MANGYAYARI!" Castillo's angry voice fills my brain. I shake my head to get it out of my thoughts, but it remains there. I am so fucked up.

We are so fucked up. Kailan ba ito matatapos?

Kailan ba kami makakauwi?

Pero pinilit ko munang sinantabi ko ang mga naiisip ko at sinundan lamang ang matanda. Unti-unti rin namang humina ang ingay sa syudad na iniwan namin.. Hindi ko nga lang alam kung dahil ba lumalayo na kami o talagang tumigil na ang gulo.

Patagal nang patagal ay nababalutan ng anino ng mga puno ang paligid namin dahil halos matakpan na nito ang maliwanag na araw. Ilang mga ibon ang lumilipad sa langit sa itaas. Unti-unti na ring tumatahimik ang paligid namin hanggang sa hakbang at paghinga nalang ng mga kasama ko ang tanging naririnig.

"Christopher." I called out. "Okay ka pa dyan kay Stefan?"

"I'm fine." Sagot niya. Hindi niya man lang ako tinignan at nakatingin lang sa matanda. "Stop worrying about me you shithead, I can handle my own. Follow the old lady."

My own sweat drips down from my brow to my neck. My lungs feel tight inside me, and I'm having trouble breathing. Then the path became rough and steep, and we had no choice but to walk our exhausted asses up to someplace.

Hanggang sa wakas, sa wakas, tumigil na ang matanda at umupo na lamang sa baba.

"God." Bulalas ko bigla at sumandal sa isang malaking bato. Ganun din ang ginawa ng mga kasama ko habang kumukuha ng malalalim na hininga. Sa tulong ni Liam, dahan dahan na rin na binaba ni Christopher si Stefan mula sa balikat niya at dahan dahan siyang sinandal sa isang puno.

Si Jonah naman ay wagas pa rin na nakahawak kay Castillo. Si Castillo ay tinatakpan pa rin ang kanyang mga tenga habang hinihingal nang malakas. Dilat na dilat din ang mga mata niya na para 'bang isang malaking bomba ang sumabog kanina lang.

"Ate naman.." Jonah is about to cry as she rubs her hand on Castillo's back. "Kumalma ka na please.. Malayo na tayo sa mga dragon, wala nang aatake sa atin."

"His heartbeat," bulong ni Castillo. "It's barely there...."

Kahit na nanginginig pa rin ang mga binti ko, kahit na halos umiikot na ang mundo ko sa pagod, tumayo ako tinawag ang matanda. "You said you can help me," tugon ko. "They are hurt, please help us."