A Happily Ever After

Chapter Seventeen

CHRISTOPHER

≿━━━━༺❀༻━━━━≾

"TO OUR HAPPILY EVER AFTER!"

Umalingawngaw ang boses nila sa tenga ko nung sinigaw nila 'yon. Kung hindi lang siguro sa babaeng bruha ang buhok na nakahawak sa akin, matagal ko nang nilayasan ang kung anong ka-dramahan nila.

Hindi ko maintindihan. Hindi ko maintindihan kung saan sila nakakakuha pa ng lakas at pag-asa na makaalis dito. Tila ba bawa't segundo at minuto ang ginugugol ko sa katawan na ito, ay may kung sinong humihigop ng gana kong ituloy pa ito.

The moment I decided to come back to the circle they made for themselves, they are already passed the fuck out like unsupervised toddlers. Their cups and plates are all scattered in the ground, and it irritates me how they did not even manage to clean the mess before sleeping.

"Tch." Nilapitan ko nalang ang ngayong maliit na na apoy at hinipan ito. "Bunch of little children."

I let myself stand there and eyed every single one of them. Irritation bubbles up in my spine, pero hindi ko rin totoong masisi ang mga ito kung ganito nalang hitsura nila. We almost died multiple times this day, even I is feeling like I would pass out anytime soon.

Automatikong hinanap ng mga mata ko ang kapatid kong nakahilata na sa tabi nung isang katawan ng prinsesa— what do they call her? Jessa?

Her limbs are spreading out like a dumb starfish, just the same sleeping position I used to tease her before when we were younger. It's ridiculous how I am still feeling a need to make sure of her safety. It's dumb to think how I never proved my point years ago.

"You are destroying yourself!" Jonah's voice echoes in my mind. "YOU ARE NOT ALONE, KUYA! KAPATID MO AKO. ANDITO PA RIN AKO KASI PAMILYA MO AKO."

"Just get the fuck out." My voice was strained. "I never needed you."

Tanda ko kung paano namuo ang luha sa kanyang mga mata. Gusto ko na rin saksakin ang sarili ko sa mga nasabi ko, pero iyon lamang ang kayang bubuin ng bibig ko. Tanda ko pa ang isa isang hakbang niya palabas sa kwarto, tanda ko pa kung paano ko naramdaman ang tuluyang pagkasira ng sistema ko.

Ano pa 'bang rason? Iniwan na ako ni Inay, nagawa 'pang makahanap ng iba si Itay at nagkaroon pa 'nga ng ibang pamilya.

Ano pa 'bang rason ng lahat ng ito? Wala na kaming bahay at sapilitan lang kaming kinupkop ng Tita.

Ano pa 'bang rason ng lahat ng ito, kung iiwan lang din naman pala ako ng lahat? If they will leave me, I will be the first one to push them away so I can keep myself from another agony of abandonment. If they break me, I will first break myself so no other people can. I will never let other people control me again.

It's the kind of control I am really good at, the one that has kept me from heartaches.

It's the only kind of control I know well.

"Ayako nyan~~" Napalingon ako sa babaeng bruha. Nagsasalita pala si gaga kapag tulog. "Ang pait pait ng amplaya!! Ewwwww."

At sinong nanaginip patungkol sa ampalaya? What an idiot.

Umupo nalang ako at sinubukang manatiling dilat at gising. Pero hindi ko na maiitatanggi ang sakit ng katawan at pagod na bumabalot na sa sistema ko. Kaya hindi ko na namalayan na unti unti ko na palang hinihiga ang sarili at tuluyang nakatulog.

≿━━━━༺❀༻━━━━≾

"What the fuck?"

'Yun agad ang naibuga ng bibig ko nang nakita ko kung nasaan ako ngayon—Hindi, alam kong panaginip lang ito. Halata naman dahil halos hindi ko maaninag ang mga paa ko sa kung anong hamog. No matter how realistic everything looks, it will never trick me to think that everything is real.