A Rose Hidden in The Thorns.

Chapter 2: Lawrence.

Ano palagan nyo, o. Special Science ako!

According to Layvance, the guy earlier, special science isn't a section. It's actually a special program made only for students who have more Academic potentials.

I mean lahat naman daw may iba't ibang potential. But here, special science is specially made for students who has more academical potential.

I guess that's make sense why I'm here. Pag-aaral lang kasi talaga ang kapit ko. I'm not a fan of Sports, or anything that's crowded. Kaya sa pag-aaral ko lang nilalaan ang oras ko. Maybe that's why I'm here.

"We're here."

Tumigil rin ako sapalalakad kagaya ni Leyvance. I roamed my eyes around.

I'm not familiar with this building. Kakaiba ang building nato sa iba. It's more clean, arrange, at talagang pinagtotoonan nang pansin.

"This is called the Ace's Building. Everything here is the best you could find. From the floor to the roof is specially made. Every grade has 1 special section. That room over there is the Special science seven, and the one beside it s Special science eight, then nine, this way," He tilted his head a bit telling me to follow him upstairs. "This is special science ten," He pointed at the room beside us. "That's eleven," He posted at the middle room. "And finally, that's Special science twelve, our room."

Unti-unti siyang naglakad palapit sa kwartong tinoro niya. Sumunod na lamang ako sa likod niya.

Ayoko ko siyang tabihan, nakakainsolto. Mashado siyang matangkad!

Nang makarating kami sa pinto ay walang pagaatubiling pumasok si Leyvance sa loob kahit na nasakalagitnaan nang pagtuturo ang guro. While me on the other hand, lowerd my head a little bago umupo sa likod.

The moment I sat, that's when I got the chance to look around. Like I expected puro lalaki ang narito. And kaunti lang kami. There's like only 15 of us. Halos lahat pa sila'y sa harap nakaupo. Lahat rin nang attention nila'y nasa guro.

Puro mga good student. Nice, nice.

Mapaghahalataang walang ginagawa sa mga buhay ang mga narito kundi ang magaral. Hindi kagaya sa mga normal class, e. Walang nagchichismisan rito, wala ring tulog, walang ring nagce-cellphone.

The class went in a normally not normal class. Charot. I mean the whole morning class diretsyo klase agad. Pagdating nang mga teacher 'good morning, class.' Tas start na agad. Wala man lang pakilala.

Hindi ko nga kilala advisor ko!

Paglabas nang huling guro namin at kanya-kanya na rin kami nang labas. At kahit ngayon ay ang weird.

Parang mga robot ang mga to! Habang naglalakad lakad lang talaga. Wala man lang nagkakamustahan! Walang nag-uusap. Pipi ba ang mga to?

Pero kahit ganon hindi ako umangal. Hindi rin ako nakikipag usap. Nakikisabay lang ako maglakad. Nakarating rin naman agad kami sa Cafeteria.

Oy, walang tao!

I mean meron pero tagabantay lang.

Akmang papasok na'ko sa cafeteria nang maykumalabit sakin.

Si Ciervo.

Kaklase ko. Narinig ko ganon ang tawag sakanya nang guro kanina sa klase.

I raised my left brow at him.

"San ka pupunta?" Inosente niyang tanong.

"Bibili."

Tila nagtaka naman siya sa sagot ko. "Diyan?" Tinuro pa niya ang Cafeteria.