Chapter 9:Number.

127 8 1
                                    

"Sorry, sir. We don't accept animals here," Si Lawrence na may pang-aasar na tono.

Tinaasan lang siya nang kilay ni Layvance before his glance went to me. I nod at him for a second bago tinignan ang mga kasama. At putangina!

Special science in the house people!

Kaya naman pala na alarma ang mga tao rito. Their worst opponent just arrived. But one thing I noticed is parang meron silang designated place.

Lawrence is facing Layvance, Steven and Diego, Patrick and Andrew, Mark and Phoenix, Edward and Jackson, Ricky and Julius, Darwin and Fritz, Erick and Nicko, Marlou and Miko, while the others remained at the back.

"Science," Kalmado kong tawag sa mga kasamahan. Nabaling naman ang tingin nila sa akin. "Eleven," Tawag ko rin sa kabilang section kaya pati sila'y tumingin na rin sakin. Tatanungin ko sana sila kung bakit sila narito, ngunit nakita ko ang kakaibang titig ni Marlou kay Steven. Steven on the other hand gave him nothing but a blank look.

Mukang hindi ko na pala kaylangan mag tanong.

Unlike kanina'y kalmado na sila. Kahit meron paring halatang pikon or galit ay wala namang nagreklamo.

I still asked tho. Pilit ko na lamang hindi pinapansin ang presensya nang iba.

"What are you doing here?" My eyes are on Layvance.

Wala siyang emotiong nakatingin sakin. "Class is starting, let's go."

I sighed. "I'm not a child to be picked up. At kaylangan completo kayo?" Tinignan ko sila isa-isa. "Oh, no, Mattew's not here, isn't he?"

Walang umimik sa kanila but their aura got darker. Kunot na kunot na rin ang kilay nang magkapatid na Birondo.

"How do you know him?" Halos sabay nilang tanong.

Nakatinginan sila. Inirapan ni Lawrence ang kapatid, while Layvance raised a brow at him.

I groaned at them. Binalingan ko na lang nang tingin ang kapatid. "I'm going now. Baka dito pa magsimula ang word war III." Humagikhik siya.

I wiped his tears again. Umayos ako nang tayo't ginulo-gulo ang buhok. Walang pasabi akong lumabas nang kwarto. I can feel their stare but I said nothing. Tahimik rin namang sumabay sa akin ang Special science. I was about 5 steps away from the Section 11's door when I remembered something.

Walang imik akong umatras at bumalik sa classroom nila. Nakita ko ang gulat sa mga mata nila nang makapasok ako. I didn't mind them at dumeritso sa pakay ko.

Hindi naman ako nabigo dahil tila hinihintay niya rin ako na may nakakalukong ngiti. Nang tuluyan na 'kong makalapit sa kanya'y walang pasabi ko siyang binatukan. Hindi ko na tinignan ang reaction niya pero rinig ko parin ang tawa niya.

Lawrence bwesit!

"May naiwan ka ba?" Si Chester.

"No, I almost failed to fulfill my purpose." Walang emosyon kong sagot.

I froze and stopped walking when I realized something. Sabay-sabay rin silang napatigil sa paglalakad. All their attention is on me.

"Why are you here anyway?" Baling ko sakanila.

Nanatili sakin ang tingin nila.

"Sinusundo ka." Si Mike.

I raised my brow at him. "Do I look like a kid who needs to be picked up?"

"No, but it's already late. The class is about to start." Pormal niyang sagot.

"The class can progress without me." I said coldly.

A Rose Hidden in The Thorns.Where stories live. Discover now