A Rose Hidden in The Thorns.

Chapter 20: Butterfly.

Hindi niya magagawa 'yon.

Yan ang paulit-ulit na binubulong na utak ko. Wala akong dahilan para paniwalan 'yon. Wala akong pangkakapitan para don.

Pero bakit kusa kang iniintindi nang loob ko? Bakit parang kilala na kilala kita? Bakit parang impossible para sakin na magagawa mo 'yon?

"Si Lawrence?" Tanong ko sa kanila.

Natigilan rin sila nang maramdaman ang kaseryosohan ko.

"Khai? Bakit? Maynangyare ba?" Tanong ni Aidan na lumapit sakin.

"Asan ang hinayupak na 'yon?" I asked again.

Naintriga rin ang mga peste at nagsilapitan sa akin.

"Bakit?" Si Steven.

This people are clueless. Wala akong makukuha rito. Kusa akong tumalikod at akmang aalis na nang meron humila sa braso ko making me stop.

"What's wrong?" Walang ka emo-emosyon niyang tanong.

"Bitaw," I said with warning.

"Did something happen?"

"Eugene, bitaw." I said again.

Hindi nya 'ko pinansin. Instead, seryoso niyang hinarap ang mga kaklase. "Stay here. Walang lalabas." He said with finality.

Without letting go of me, lumakad siya't nagpatianod naman ako.

"Ano ba?!"

Hindi niya 'ko pinansin. Patuloy siya sa paglalakad hanggang mapunta kami sa likod nang classroom nila.

"What happened?" Tanong niya't binitawan na ang braso ko.

Kinunotan ko siya nang noo. Hindi ko nagustuhan ang basta-basta niyang pagkaladkad sakin. Alam kong hindi niya alam na babae ako pero nakakabastos parin.

"None of your business." I said coldly at akmang aalis na.

But before I could step he grabbed my shoulder. Napadaing ako nang isandig niya ko sa sumentong dingding. His arms went to my sides, caging me.

"Gago kaba?!" Irita kong sabi.

"What. happened?" Madiin niyang turan.

Nagsitaasan ang balahibo ko sa malamig niyang pagsambit. There were something in his words making me feel na kaya kaya niya 'kong durugin paghindi ko binigay ang gusto niya. Walang ka emo-emosyon ang kanyang mata pero nararamdaman kong nangbabanta ito.

"I-i need to talk to him." Napalunok ako nang mautal.

Eugene's presence right now is something else. Tila ang bigat-bigat. Kung ang kay Lawrence ay parang natatalo ako. Ang kay Eugene naman ay parang pinapasuko ako.

"Why?" He asked seriously.

"I.... I... I..." I can't find my words.

Bakit ngaba ako nandito? Kasi gusto ko siyang makausap? Para makapag explain siya?

Explain something that was completely obvious? He doesn't care, he left. That's it! Ano pa ba?!

"I-i'm sorry..." Hindi ko alam kung ano ang ikinahihingi ko nang tawad.

This atmosphere is killing me! Na su-suffocate ako!Eugene's aura is taking all my breath away.

Ni Hindi naglalapit ang aming mga balat. Wala siyang ginagawa kundi tignan ako't antayin ang aking sagot. Ano mang oras ay pwede akong lumusot sa ilalim nang mga kamay niya pero nalalambot ako. Natatakot.