Kaeton's Obsession (Blazing Series 1)

Kabanata 22

KABANATA 22: Safeguarded

Kaeton slept soundly while we collected information.

I kept an eye on his entire face while I observed him. Even up close, he is attractive. He has a really smooth face. Looking at it becomes addictive.

Mahimbing ang tulog niya habang nakadukmo sa lamesa at kaharap ang kaniyang laptop.

I sighed heavily and stand up.

Pinasadahan ko ang buong paligid at tumingin-tingin sa mga nakasabit na frame sa office. Ang linis tignan ng office niya hindi katulad ng office ko, parang binagyo. Pero maayos din namang tignan, masyado lang maganda ang design ng kaniya dahil sobrang simple. Magaan sa mata at sobrang peaceful.

Naisipan kong lumabas at pumasok sa kaniyang kuwarto. Ito na naman ang napakadilim na kuwarto niya na akala mo’y may paligsahan ng mga aswang.

The hanging frames made me grimace as I took a look around. When I first walked into his room, I wasn't familiar with it.

May family picture ro’n na nakalagay sa ibaba ng clock, sa may gilid ng bintana. Masya ang ngiti ng buo niyang pamilya. Kahit siya ay nakangiti. He was smiling genuinely, nawala ang pagiging cool niya sa litrato at napalitan ng napakalambing na mukha ni Kaeton.

Ang magkabilang kamay niya ay nakayakap sa kaniyang Mama at sa kaniyang bunsong kapatid. Habang ang Papa naman niya ay nasa itaas, malawak din ang ngiti habang niyayakap ang buong pamilya.

Masaya akong ngumiti sa litrato. What a happy family. Sana mayroon din ako niyan. Sa tanang ng buhay ko, hindi ko pa nakita na may family picture kami nila Papa, walang pinapakita sa akin ang mga kapatid ko.

Gusto ko rin maranasan magkaroon ng family picture pero paano matutupad ang pangarap ko na iyon kung wala naman na si Papa? I sighed again.

“I hope I can smile genuinely as you did, Kaeton.”

Kinagat ko ang aking pang-ibabang labi at saka hinilot ang aking sentido. Ayos lang ‘yon, Charm. Mararanasan mo rin ‘yan kapag nagka-pamilya ka na.

Lumipat ako sa panibagong frame at ang aking ngiti ay mabilis na naglaho nang maaninag ko ang batang babae sa litratong iyon.

Considering what I saw automatically triggered my mental reaction, my eyes continued to blink. This is utterly impossible.

Ano ang ginagawa ko sa litratong iyon?!

Si Kaeton, si mama, papa niya at ako.

At may nakasulat sa baba ng picture frame na iyon na nakatutok sa ibaba ng puwesto ko at paniguradong ang batang Kaeton ang nagsulat dahil sa handwritten nito.

“I hate you, Karisma. I hate this girl.”

What the fucking hell is this?!

May lapis na nakabilog sa aking mukha na nagsisilbing ako ang 'Karisma' na tinutukoy sa nakasulat na iyon.

Freaking hell. Fuck shit. What am I doing there?!

My heart was thumping rapidly, and I could see that I was starting to get pale. And what bothers me even more is how like me and Kaeton's mother look alike!

This. Is. Fucking. Ridiculous.

Ano ang ibigsabihin nitong lahat?!

I inhaled deeply, after which I relaxed. My thoughts are untrue, in my opinion. Never, ever will I believe what is in my head.

Pero tangina, bakit ganoon?!

I've lost my mind. I'm so frustrated I want to cry. Why is this the case? Why do I feel like this? Why must I feel this way? It troubles me.